Μετρούμε πλέον αντίστροφα για την κορύφωση του δράματος στην μεγάλη σκηνή του παγκόσμιου ποδοσφαίρου με τη σύγκρουση δύο ομάδων με διαφορετική αφετηρία αλλά με κοινή κατάληξη, τουλάχιστον πριν το νήμα, το Μιλάνο. Συναντιούνται ξανά δύο σύλλογοι απ’την ίδια πόλη στο άλλο άκρο της Ευρώπης, μετά τη Λισαβόνα…
Ρεάλ Μαδρίτης
Οι μερένχες πηγαίνουν στον ιταλικό βορρά έχοντας αποκλείσει με χαρακτηριστική ευκολία τη Ρόμα, τη Βόλφσμπουργκ και τη Μάντσεστερ Σίτυ. Συνάντησε τους Ρωμαίους σε μία περίοδο που άλλαξαν προπονητή, οι Ιταλοί και έψαξαν τρόπους και τακτική για να μην ανοίξουν τα παιγνίδια μεταξύ τους, ώστε να μην ακολουθήσουν διασυρμοί και παράλληλα να διαμορφώσει και ένα πλάνο για τη συνέχειά της στο ιταλικό πρωτάθλημα. Έπειτα ακολούθησε η Βόλφσμπουργκ. Ηττήθηκε εκεί, μετά από το θριαμβευτικό πέρασμα της από τη Βαρκελώνη, διότι άνοιξε τις γραμμές και έτσι βρήκαν χώρους οι ταχύτατοι ακραίοι και μεσοεπιθετικοί των Γερμανών. Στη Μαδρίτη, κατάφερε να ανατρέψει το εις βάρος της αποτέλεσμα αλλά λόγω της ηγετικής παρουσίας του Ρονάλντο και όχι κάποιας σπουδαίας εμφάνισης, γεγονός που αποδεικνύεται και από τις μόλις πέντε τελικές προσπάθειες στο στόχο. Ακολούθησαν οι αναμετρήσεις με τη Σίτυ. Είναι πανθομολογούμενο πως η εύνοια της βρετανικής ομάδας στις κληρώσεις την οδήγησαν έως την τετράδα. Αποδείχτηκε περίτρανα πως σε 180 αγωνιστικά λεπτά ο σύλλογος των Αράβων ιδιοκτητών δεν κατάφερε να κάνει κλασική ευκαιρία.
Στα αγωνιστικά δεδομένα, ο Ζιντάν έχει την τύχη να βρίσκει και ενόψει Γιούρο, ο Μπέιλ αγωνιστικό ρυθμό αντίστοιχο με εκείνον που είχε στο τελείωμα της χρονιάς του 2014, με αποκορύφωμα τον τελικό στη Βαλένθια για το κύπελλο με την Μπαρτσελόνα και εκείνον του Τσάμπιονς Λιγκ με την Ατλέτικο. Επίσης, ο Μαρτσέλο κάνει πιθανότατα την κορυφαία του χρονιά με τα λευκά της Ρεάλ, ενώ το δίδυμο Ράμος-Πέπε παρουσιάζει μεγάλη αυτοπεποίθηση και υψηλότατο βαθμό συνοχής. Ο Κασεμίρο αμύνεται καλά στα λίγα μέτρα ως εξάρι καλύπτοντας χώρους μπροστά από τους στόπερ. Η εμφανής αγωνιστική άνοδος του Μόντριτς μπορεί να συμπαρασύρει την κάμψη του Κρος και με τον τελευταίο να προσφέρει κλεψίματα και τον Κροάτη ποιότητα στη μεταφορά της μπάλας. Η Ρεάλ αναζητεί σκληράδα για να αντιμετωπίσει το κάθετο παιγνίδι των χαφ της Ατλέτικο, όπως και του Γριεζμάν που συχνά πυκνά κινείται πιο χαμηλά για την αμυντική ασφάλεια της ομάδας του. Ο Ρονάλντο στην περιοχή πάντοτε θα αποτελεί μόνιμη απειλή για οποιαδήποτε άμυνα, με σαφή πλέον την οδηγία να βρίσκεται περισσότερο μέσα στο κουτί κάνοντας λίγα μέτρα. Η κατάσταση του Μπενζεμά θα αποτελέσει τον παράγοντα στο αν και κατά πόσο θα προκληθούν ρήγματα στη μαντεμένια άμυνα των ερυθρόλευκων της Μαδρίτης. Εν ολίγοις, η Ρεάλ στην έως τώρα πορεία της στο Τσάμπιονς Λιγκ προσπάθησε περισσότερο να προσαρμοστεί και να αναχαιτίσει τις αντίπαλες ομάδες με μεθοδικότητα και χωρίς τη γκρίνια των φιλάθλων της, όπως όταν ήταν ο Μουρίνιο ή ακόμη και ο Καρλέτο στον πάγκο της, προτού κατακτήσει το δέκατο! Λογικά, πάντως, εκείνη θα αναλάβει να παίξει με τη μπάλα και σε μεγάλο ποσοστό η ισορροπία στις γραμμές τις και η επιθετικότητα των πλάγιων μπακ, Καρβαχάλ και Μαρτσέλο θα κρίνουν τον τελικό.
Ατλέτικο Μαδρίτης
Η ομάδα του Σιμεόνε στην πορεία της προς τη Λομβαρδία είχε μία αξιοπρόσεχτη, σταδιακή και ωφέλιμη αγωνιστική άνοδο. Συγκεκριμένα, έπαιξε δύο αγώνες στη φάση των 16 με την Αϊντχόφεν, δύσκολους καθώς έπρεπε να πάρει πρωτοβουλίες και να ανεβάσει πολλούς παίχτες απέναντι σε μία ομάδα με εξαιρετική μεταφορά της μπάλας και κάθετο παιγνίδι. Έτσι, παρακολουθήσαμε δύο αναμετρήσεις χωρίς τέρματα, με τον τελικό νικητή να κρίνεται στη διαδικασία των πέναλτυ, αφού το καλό διάστημα που είχαν οι Μαδριλένοι εκτός έδρας δεν το εκμεταλλεύτηκαν και κάτι παρόμοιο συνέβη και με τους Ολλανδούς στην ισπανική πρωτεύουσα. Ακολούθως, στην οκτάδα η τέως πρωταθλήτρια Ευρώπης Μπαρτσελόνα. Δύο αγώνες που έδειξαν το δρόμο στο Σιμεόνε και έφτιαξαν το μέταλλο της ομάδας. Ο Σαούλ εκτός από στρατιώτης ανέλαβε και ρόλο στρατηλάτη, παίρνοντας πρωτοβουλίες και κινούμενος μεταξύ του αριστερού αμυντικού και του πλάγιου εκείνης της πλευράς. Οι Γκάμπι, Κόκε και Φερνάντες δημιούργησαν μία συμπαγή τριάδα, η οποία παίζοντας απενοχοποιημένα κατέβαινε χαμηλά στην περιοχή της ομάδας τους. Η κλάση του Σουάρες δεν ήταν αρκετή και έτσι οι Καταλανοί “πληρώνοντας” την άκρως επιτυχημένη προηγούμενη χρονιά, αποκλείστηκε λόγω της αγωνιστικής κάμψης και του περιορισμένου έμψυχου υλικού. Επόμενος αντίπαλος η Μπάγερν του Πεπ. Τελευταίος χρόνος συμβολαίου του, τρίτη χρονιά έως τον ημιτελικό με στόχο το επόμενο βήμα. Πλέον, με μεγαλύτερη αμυντική συνέπεια και με εμπλουτισμένες τακτικές για να ανοίξει κάθε είδους άμυνας. Εν μέρει αυτό πραγματώθηκε στο πρώτο ημίχρονο στη Βαυαρία. Ωστόσο, η είσοδος του Καράσκο, το κράτημα της μπάλας και η άνοδος του Τόρες έδωσαν την πρόκριση για το Μιλάνο στην Ατλέτικο.
Ο Αργεντινός τεχνικός έχει καταφέρει μέσα σε μόλις δύο χρόνιες από τον τελικό του 2014, να ανακαλύψει νέους πρωταγωνιστές και ταυτοχρόνως η ομάδα του να βρίσκεται στο τέλος της διαδρομής, με παράστημα άτρωτο και αγέρωχο. Ο Όμπλακ αντικαθιστά επαξίως τον Κουρτουά και δικαιώνει την επιμονή του προπονητή του. Ο Φελίπε Λουίς αναγεννήθηκε επιστρέφοντας στην Ατλέτικο έπειτα από το καταστροφικό του πέρασμα απ’την Τσέλσι, οι αειθαλείς Χουάνφραν και Γοδίν συνεχίζουν να προσδίδουν εμπειρία, σωστές και έγκαιρες τοποθετήσεις. Για την τετράδα της μεσαίας γραμμής αναφερθήκαμε νωρίτερα. Ιδιαίτερη μνεία πρέπει να κάνουμε στο επιθετικό δίδυμο της Ατλέτικο. Ο Φερνάντο Τόρες θυμίζει έντονα τον παίχτης της χρυσής τετραετίας στη Λίβερπουλ. Μπορεί να το αντιληφθεί κανείς αυτό από τον τρόπο που δρα στο γήπεδο, την κίνησή του στους χώρους ανάμεσα στα στόπερ και στα υψηλού επιπέδου τελειωματά του. Όμως, η μετάλλαξη του Γριεζμάν παρουσιάζει ακόμη μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Ένας παίχτης όπου έπαιζε ως εξτρέμ στη Σοσιεδάδ μεταμορφώθηκε σε έναν δεύτερο επιθετικό με άρτια χτυπήματα στη μπάλα και συμμετοχή τόσο στο επιθετικό κομμάτι της ομάδας του, στο κουβάλημα της μπάλας και στη δημιουργία συνεργασιών με τους παίχτες απ’τις πίσω γραμμές, ενώ συγχρόνως καλείται συχνά να αμυνθεί είτε πιέζοντας και ακολουθώντας τον πλάγιο μπακ της αντίπαλης ομάδας είτε διπλώνοντας στα μαρκαρίσματα στο πλάι είτε παίζοντας χαμηλά ελέγχοντας την επιθετικότητα των χαφ των αντιπάλων. Ετούτο το καλοκαίρι ίσως τον τοποθετήσει στο πρώτο ράφι της βιτρίνας των παιχτών παγκοσμίως.
Η Ατλέτικο είναι η μοναδική ομάδα που έχει αποκλείσει την Μπαρτσελόνα τα τελευταία τρία χρόνια στο Τσάμπιονς Λιγκ. Η μοναδική ομάδα που έχει αφήσει έξω την Μπάρτσα τις δύο μόλις φορές που οι Καταλανοί έχουν μείνει εκτός ημιτελικών τα τελευταία εννέα χρόνια.
Η Ατλέτικο μπορεί να κάνει τρία πράγματα εξίσου καλά: να πιέζει ψηλά, ανεβάζοντας και την αμυντική γραμμή, να ελέγχει το ρυθμό όταν στήνεται στο κέντρο του γηπέδου και να κρύβει το τέρμα όταν αμύνεται σε χαμηλό μπλοκ, με έντεκα παίκτες μέσα και γύρω απ’ την περιοχή. Για κάποιον όλα αυτά είναι το ίδιο, εμπεριέχονται στο “παίζει άμυνα”, αλλά δεν είναι έτσι.
Σημαντικό για την Ατλέτικο είναι ο διαιτητής της αναμέτρησης να καθυστερήσει να παρατηρήσει με κάρτες τους παίχτες της, διότι έτσι θα καταφέρουν να βγάλουν ένταση στις μονομαχίες για να κρατήσουν μακριά από την περιοχή τους τούς παίχτες της Ρεάλ.
Τα υπόλοιπα επί της οθόνης στο Σαν Σίρο…
Y.γ. DEA (Drug Enforcement Administration).