Ο Αγάθωνας, λοιπόν, σημαντικότατος ρεμπέτης και αναμορφωτής του δημοτικού, στεριανού τραγουδιού. Γνώστης και των περιόδων του ελαφρού τραγουδιού. Αγωνιστής στην πρώτη γραμμή και αντίθετος στο βίαιο κλείσιμο της ΕΡΤ, πολλά απογεύματα στον προαύλιο χώρο, στο Ραδιομέγαρο. Είχε την τρυφεράδα του υπομονετικού και εμπειρικού δασκάλου γι’αυτό και συγκέντρωνε πάντοτε δίπλα του εκλεκτούς μουσικούς από διάφορες ηλικίες. Ανεξάρτητος και ανυπόταχτος. Μετά τη στρατιωτική του θητεία, όπως δήλωνε, δε δεχόταν από κανέναν οδηγίες. Όπως συνήθιζε να λέει αλλά χωρίς να το μετουσιώνει σε ερμηνεία, ξεκίνησε τέλη της δεκαετίας του 1960 τραγουδώντας Μάνο Χατζιδάκι.
Τελευταία του εμφάνιση στο νοσοκομείο Παπαγεωργίου στη Θεσσαλονίκη. Πρόσφερε το δικό του απόσταγμα ευγνωμοσύνης σε ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό.
Το 2013 στις πρόβες για την ελληνική συμμετοχή στη Γιουροβίζιον με τους Κόζα Νόστρα ήταν σε διαρκή επικοινωνία με τους φίλους του για να ενημερώνεται για τον τελικό της Ευρωλίγκας στο Λονδίνο. Ολυμπιακός ακόμη και στα λιγότερα λαοπρόβλητα αθλήματα.
Όνειρα, πουλιά μου ταξιδιάρικα ερμηνεύει ο Τέρης Χρυσός σε στίχους, ελαφρώς παραλλαγμένους, της Σάσας Μανέτα. Τέτοια μορφή πήρε και η καλοκαιρινή εξόρμηση του Ολυμπιακού στο Γουλβερχάμπτον. Η τρυφή είναι καλό πράγμα για όποιον μπορεί να την πληρώσει ή εν προκειμένω να μπορεί να την ανατρέψει, η υπόσχεση, δηλαδή, της χαλάρωσης, ιδίως σε συνθήκες πολυτέλειας. Το νοείν κατά διάνοια, η εκκίνηση από μια στατική θεώρηση του πράγματος, η συσχέτιση του γνωστικού αντικειμένου σε επίπεδο εξωτερικότητας. Η εσωτερική σύνδεση μένει τυπική στις σχέσεις των αντικειμένων. Η ανεπαρκής ιστορικότητα και η ευκαιρία του παρόντος. Το αντιφατικό πέρασμα στην όψη της μελλοντικής προοπτικής.
Η ομάδα του Εσποζίτο βγήκε στον αγωνιστικό χώρο με σκοπό να πιέσει στα 3/4 του γηπέδου από τις πρώτες στιγμές, να δημιουργήσει επιθέσεις στο πλάι με τον Τραορέ και παράλληλα ο Ποντένσε να παίζει ανάμεσα σε Ομάρ και Μπα. Ανασταλτικά υπήρχε η πρόβλεψη να αναχαιτιστεί η ευχέρεια του Βαλμπουενά να πάρει τη μπάλα με πλάτη χαμηλά, στο ύψος της μεσαίας γραμμής, να γυρίσει, να σηκώσει το κεφάλι και να σημαδέψει στο πρώτο δοκάρι τον Αραμπί ή στο δεύτερο το Μασούρα. Όταν το επίκεντρο της προσοχής έγινε ο Γκιγιέρμε, ο μοναδικός λόγω διάταξη ο οποίος μπορούσε να ξεκινήσει από πίσω τη ροή της κυκλοφορίας της μπάλας, η επικοινωνία μεταξύ των Σισέ και Μπα, κάποια επιπολαιότητα με πασπάλισμα σιγουριάς, η παντελής έλλειψη έντασης στο πρώτο τέταρτο και η εμφανής αμηχανία του Αλέν, χάλασαν το αρχικό πλάνο του Μαρτίνς για αγώνα ισορροπημένο στα ίδια μέτρα με την αντίπαλο.
Μετά το πέναλτι-γκολ, ο Μπουχαλάκης έγινε δεύτερος πόλος μεταφοράς της μπάλας, ο Καμαρά μεταφέρθηκε στα δεξιά για να παίξει πάνω στο Βινάγκρε με το διασκελισμό του και ο Βαλμπουενά ήρθε εσωτερικά. Η δουλειά του Πορτογάλου προπονητή φάνηκε κατευθείαν διότι η ομάδα ανέβασε την ποιότητα των μεταβιβάσεων, κοντινών και μακρινών, και κέρδισε πιθαμές στον αγωνιστικό χώρο. Το αρνητικό με το 4-3-3 και τους τρεις κεντρικούς μέσους είναι ότι κανείς από αυτούς δεν μπορεί να τρέξει με τη μπάλα, να περάσει από τη διεκδικούμενη μονομαχία και να δημιουργήσει πλεονέκτημα με κινήσεις ανάμεσα στις δύο γραμμές αμυντικής ζώνης. Εκεί ήταν η πληθωρική παρουσία αμοιβαίας συμπλήρωσης των Νέβες και Μουτίνιο. Η Γουλβς έχοντας σκορ πρόκρισης και μεγαλύτερη αγωνιστική καταπόνηση, σε αντιδιαστολή με τις άστοχες παρατηρήσεις των δημοσιολογούντων, έμεινε στο δικό της μισό και αμύνθηκε.
Ωστόσο, στο σύνολο του αγώνα είναι σαφές ότι τις πιο ουσιώδεις και ευκρινέστερες στο τέρμα ευκαιρίες, αυτές από την καλύτερη θέση εκτέλεσης, τις έφτιαξαν ο Βρετανοί (3-1 μεγάλες ευκαιρίες, 2-1 χαμένες μεγάλες ευκαιρίες, Quality of chances over quantity, όπως θα έλεγαν και σε οποιοδήποτε χωριό της ηπειρωτικής χώρας). Ο Μαρτίνς έφερε το Φορτούνη στον αγώνα με την έναρξη του δεύτερου ημιχρόνου για να έχει τον αθλητή με την ικανότητα να δημιουργήσει σε μικρούς χώρους, να συνδυαστεί με το Βαλμπουενά και τον Τσιμίκα και να φέρει τη μπάλα με καλά χτυπήματα στην περιοχή. Ως γενικό σχόλιο μπορούμε να συνομολογήσουμε πως όσες σέντρες επιχειρήθηκαν και μαζί και οι στημένες φάσεις, δεν ήταν αντίστοιχης αποτελεσματικότητας με όσες συστηματικά και τακτικά είδαμε κατά τη διάρκεια της χρονιάς. Μάλλον, όμως, ευθύνεται η ΟΥΕΦΑ, οπότε συνεχίζουμε.
Με την εξέλιξη του χρόνου και την ένεση προσωπικών φάσεων από το Ραντζέλοβιτς στα δεξιά, δόθηκε η ευκαιρία στο Μαρτίνς να επιχειρήσει το μεγάλο ποντάρισμα. Μέσα και ο Χασάν, Φορτούνης και Γκιγιέρμε χαφ, τα δύο μπακ σε θέσεις εξτρέμ, και ο Βαλμπουενά ρυθμιστής της κατάστασης σχετικά με το κέντρο βάρους των επιθετικών ενεργειών. Με τουλάχιστον 25′ στο ρολόι, η ολοκληρωτική και κυκλωτική σκέψη υποχώρησε έναντι της κούρασης, των χώρων που έπρεπε να καλυφθούν από λιγότερους παίκτες-άρα τα κενά μεγάλωσαν παρά την προσπάθεια Μπα και Σισέ να κάνουν, πλέον και διαγώνιες καλύψεις-. Ταυτόχρονα, δέσποζε η παρουσία του Κόουντι. Όταν αποσύρθηκε ο Βραζιλιάνος μέσος για τον Καφού, ο Ολυμπιακός ήταν αδύνατο να κλέψει και να ανακτήσει όσες παραστρατημένες ή εντελώς χαμένες μπαλιές ή όσες ήταν υπό διεκδίκηση. Τελικά τα κερδισμένα τάκλιν ήταν 15 για τη γηπεδούχο και 16για τον πρωταθλητή Ελλάδας.
Ο Αλέν κράτησε και πρόσφερε μια τελευταία πιθανότητα αλλά οι ποδοσφαιριστές του Νούνο στο τελευταίο δεκάλεπτο έκαναν σωστή διαχείριση, απομάκρυναν τα σκηνοθετικά πλάνα και τις θερμικές κάμερες από τη μεγάλη τους περιοχή και, δυστυχώς, για τους 13 μήνες δουλειάς του Ολυμπιακού με σχέδιο, υλοποίηση και βελτίωση (θυμηθείτε την ιεραρχία των κεντρικών αμυντικών πέρυσι τέτοια εποχή και σε ποια θέση βρισκόταν ο Μπα. Έπειτα συγκρίνετε τον ίδιο αθλητή με την παρουσία της Πέμπτης), έμειναν οι δηλώσεις και οι ψίθυροι των παραγόντων και των παρατρεχάμενων υποτακτικών. Σχόλια απελπιστικά, βορβορώδη. Σίγουρα, τοπικού πρωταθλήματος.