Σήμερα, αυτή την ώρα, στο γήπεδο όπου μεγαλούργησε και έπλεξε το μύθο του, ο Ντούσαν Ίβκοβιτς ρίχνει την αυλαία της τεράστιας καριέρας του. Για τους τίτλους, τις διακρίσεις και τα ατομικά και ομαδικά επιτεύγματά του θα σας γράψουν άλλοι, περισσότερο αρμόδιοι. Εμείς εδώ θα γράψουμε για το αποτύπωμα της μνήμης.
“Το μπάσκετ είναι ελιξίριο της ζωής. Ολοι είναι καλοί, αλλά το μπάσκετ είναι καλύτερο. Να μην επαναλαμβάνω τα ίδια και τα ίδια. Το να μάθεις κάποιον νέο είναι πολύ σημαντικό. Ευχαριστώ που είχα τόσους μεγάλους παίκτες και παράγοντες δίπλα μου, αλλά και τους φιλάθλους”.
Μετά από μία χρονιά πλήρους αποτυχίας, το 2010-11 και με τα βασικά στελέχη της ομάδας να φυλλορροούν και να μεταφέρονται σε άλλες πολιτείες, εκείνος έμεινε πιστός στο όραμά του και στελέχωσε την ομάδα με τα απαραίτητα εκείνα κομμάτια για τον προγραμματισμό του. Στους τελικούς της προηγούμενης χρονιάς πάλευε μόνος του, με δαίμονες και διαβόλους. Ο τραυματισμός του Νεστέροβιτς στον αγώνα με την Καβάλα μετέτρεψε το “αν” εκείνης της χρονιάς, που αφορούσε την παρουσία της ομάδας στο φάιναλ-φορ, σε πολλά “αν”, που ταιριάζουν περισσότερο σε προσευχή! Ένα σχεδόν ημερολογιακό έτος μετά, επέστρεψε. Στον τόπο του εγκλήματος. Τους εκδικήθηκε όλους.
«Ξέρεις τι με ενοχλεί στην Ελλάδα; Ότι οι άνθρωποι πηγαίνουν στα μπουζούκια για να ξεφαντώσουν και φεύγουν αφήνοντας το μισό μπουκάλι γεμάτο. Στη Σερβία δεν συμβαίνει ποτέ κάτι τέτοιο. Αυτό είπα στα παιδιά εκείνο το βράδυ μετά την πρόκριση στο φάιναλ φορ: να το πιούμε, αγάπες μου, όλο το μπουκάλι»!
Όχι επειδή χρησιμοποίησε ξόρκια ή μαγικά φίλτρα, αλλά επειδή αντιλήφθηκε πως όσο σώζεται η αγωνιστική περίοδος, αυτό που μετράει είναι να παρουσιάσεις μία ομάδα με φρεσκάδα αγωνιστική, με ξεκάθαρους ρόλους και ομόνοια εντός των τειχών.
“Θυμάμαι πολύ καλά ότι όταν είχα συναντηθεί μαζί τους και τον κ. Σκινδήλια, κανείς δεν ήξερε για τη συνάντηση. Τους είπα ότι εγώ είμαι Ολυμπιακός, αλλά υπάρχουν κάποιοι άγραφοι νόμοι. Δεν δούλεψα ποτέ δύο φορές σε μία ομάδα. Η μοίρα και ο Θεός μας βοήθησε μαζί με τους κυρίους, που χαίρομαι που είμαστε πάλι μαζί, χαίρομαι που πετύχαμε αυτά που πετύχαμε”.
Η πορεία μέσα από χίμαιρες και λαιστρυγόνες, εξόχως, απαιτητική. Το θυμούνται καλλίτερα όλοι όσοι ήταν παρόντες στο Σ.Ε.Φ. τους χειμερινούς μήνες εκείνης της περιόδου. Αυτοί οι 2-3 χιλιάδες, ερωτευμένοι. Μετά την άνοιξη, το ξύπνημα του ηφαιστείου, αφότου προηγήθηκαν οι σκληρές κουβέντες στα αποδυτήρια, με το Μαρούσι αντίπαλο και το πρόσκαιρο ξεχαρβάλωμα στη Μόσχα. Έπειτα, η Σιένα. Διαφορετική όψη της πραγματικότητας. Ενδιαμέσως, κάποια παιδικά λάθη από το Χάινς, τον Πρίντεζη στέρησαν κάποιες νίκες ηρεμίας στην ομάδα. Όμως φούντωσαν το κίνητρο για τη διάκριση. Η Μπαρτσελόνα στην Πόλη, η Τσσκα την Κυριακή, στον τελικό των ονείρων μας. Καλούδια τοποθετημένα προσεκτικά από τις μοίρες για τις ταλαιπωρίες τόσων ετών στις γειτονιές του κόσμου…
“Όταν ανακοίνωσα ότι σταματάω προπονητική, είπα ένα μεγάλο ευχαριστώ. Υποσχέθηκα ότι θα γίνει ένα φιλανθρωπικό παιχνίδι και μετά είχα διάφορες προτάσεις. Προσωπικά αυτή τη στιγμή δεν θέλω να αναλάβω κάποιον επίσημο επαγγελματικό ρόλο. Δούλεψα μέχρι τα 73 μου, είμαι Ολυμπιακός και θα χαίρομαι ή θα λυπάμαι τις επιτυχίες ή τις αποτυχίες, όπως πόνεσα και προχθές που έχασε η Σερβία”.
Η απόλυτη συνειδητοποίηση της κατάστασης ενόψει τελικών, εν μέσω μέθης στο Ρέινα. Το ξέσπασμα του 2011 και η σιγουριά του 2012. Μοναδικό επίτευγμα. Ναι, οι ιδιοτροπίες, ναι το ομιχλώδες τοπίο της αποχώρησης και κάποια λόγια που κακώς ελέχθησαν, όμως επ’ουδενί λόγω δεν μπορούν να κηλιδώσουν το μύθο. Αυτό το πάθος για τη ζώσα στιγμή και η προσμονή για την επόμενη πρόκληση. Σαν μία θεατρική παράσταση, με τον καιρό βελτιώνεται και αποκτά βέλτιστα χαρακτηριστικά, η ομάδα. Αν μέσα στο πλήθος των συναισθημάτων έπρεπε να απομονώσουμε μία στιγμή αυτή θα ήταν η αποτίναξη της μιζέριας, των ζιζανίων στον κόρφο του συλλόγου από την εποχή της πλήρους απαξίωσης. Οι κραυγές και οι υποκλίσεις σε εκείνον που γνώριζε το προαιώνιο μυστικό. Σε εκείνον που ανακάλυψε την πηγή της νεότητας και το λίκνο της κάθαρσης.
Ντούντα, δεν ξέρουμε αν τελικά έπεσε η “χούντα”, άλλωστε τα καρκινώματα είναι πάντοτε ύπουλα, αλλά πάλεψες κι εσύ στο πλευρό μας. Ως αιχμή του δόρατος. Δεδομένου ότι είσαι μέγας οραματιστής, οριοθέτησες το μέλλον και έστρωσες το μονοπάτι για να σε ακολουθήσουν πολλοί.
Σ’ευχαριστούμε από βάθος καρδίας για όλα!
Υ.γ Κι όμως υπάρχει σαμπουάν με άρωμα ρίγανης!