Το “κάτι περισσότερο από ένα κλαμπ” είναι το σύνθημα που επανήλθε στον πλανήτη Βαρκελώνη όταν ο Φρανκ Ράικαρντ με τον Χενκ τεν Κάτε πήραν μια ομάδα σε στασιμότητα και την έκαναν πρωταθλήτρια Ευρώπης. Ο Ροναλντίνιο, ο Ντέκο, ο Ζιουλί, ο Μπελέτι, ο έξοχος Πουγιόλ, ο Τσάβι και οι υπόλοιποι έφεραν τον τίτλο στο Παρίσι το 2006 απέναντι στην Άρσεναλ και άναψαν τη σπίθα.
O Ολλανδός προπονητής στις 16 Νοεμβρίου 2003 έδωσε την ευκαιρία σε φιλικό αγώνα με την Πόρτο του Μουρίνιο, στο νεαρό Μέσι να παίξει με την πρώτη ομάδα. Αρχικά ήταν ο προστατευόμενος του Ζιουλί και ανάγκαζε το Ράικαρντ να τον χαρακτηρίζει “εξωγήινο”. 
Έπειτα τα χρόνια πέρασαν. Όταν ο Πεπ Γκουαρδιόλα προβιβάστηκε και ανέλαβε τη Μπαρτσελόνα, ο Μέσι ήταν τοποθετημένος στα δεξιά της τριάδας την οποία συμπλήρωναν οι Ετό και Ανρί. Βάση στη μεσαία γραμμή οι Μπουσκέτς, Τσάβι και Ινιέστα και οι Πικέ, Πουγιόλ στην άμυνα.
Το άλμα και η κεφαλιά στον τελικό της Ρώμης απέναντι στη Γιουνάιτεντ το 2009, πιστοποίησε πως ο βραχύσωμος ζογκλέρ, ήταν κάτι παραπάνω από ένα αστέρι στην ακμή του. Έκτοτε, ο Αργεντινός έβαλε 523 γκολ με την Μπαρτσελόνα, δηλαδή 52,3 γκολ ανά αγωνιστική περίοδο. Ειδικότερα, ο Μέσι έχει 1.06 γκολ ανά 90’. Το ποσοστό του αγγίζει το 19% στην ευστοχία. Η ολοκλήρωση της προηγούμενης δεκαετίας άφησε το Μέσι να έχει σ’αυτές τις δέκα σεζόν με μέσο όρο 1.45 δίχως πέναλτι, γκολ και ασίστ ανά 90’, δηλαδή γκολ από τα πόδια του κάθε 67 αγωνιστικά λεπτά. Παράλληλα, ο Μέσι παρέμεινε στην κορυφή των ντριμπλέρ, με μέσο όρο τις 4.7 πετυχημένες ντρίμπλες ανά 90’. 
Τα χρόνια περνούν. Από δεξιά στην επίθεση, μετατίθεται, αφού γκρινιάξει στον Πεπ, διώχνοντας εμμέσως τον Ιμπραίμοβιτς από το πείραμα του 2010, στην κορυφή. Όχι ως ο μεσαίος αλλά σαν ψευτοεννιάρι. Ο Κεντίρα και ο Πέπε, ακόμη, εικάζουμε ότι προσπαθούν να καταλάβουν πώς ακριβώς θα τον καλύψουν σε εκείνο το 5-0 καλωσορίσματος στον κόσμο του ισπανικού ποδοσφαίρου το Ζοσέ!
Η πρώτη κορυφή κατακτήθηκε το 2011, ενώπιον του αγγλικού κοινού, στη βρετανική πρωτεύουσα. Θύμα ξανά η Γιουνάιτεντ. Όμως, δυο χρόνια μετά τη Ρώμη, το χάσμα μεγάλωσε. Ο Άλεξ Φέργκιουσον στη βιογραφία του το αναφέρει ξεκάθαρα: ” Ήταν η καλύτερη ομάδα που αντιμετώπισα ποτέ! “. Είπατε τίποτα;
Όταν έφυγε ο Πεπ γιατί χάθηκε ο έρωτας ανάμεσα στο βλέμμα εκείνου και των παιχτών του, έπεσε και η ένταση. Σταδιακά μεγάλωνε η εξάρτηση. Κάποια στιγμή ο Βίγια βρέθηκε κονκισταδόρος για τον επιούσιον στα αμερικανικά γήπεδα. Ο Σουάρες και ο Νεϊμάρ ήταν το περιτύλιγμα του φοβικού Λουίς Ενρίκε για τη δική του μπλαουγκράνα εκδοχή το 2015. Η πραγματική προσταγή, δηλαδή ήταν η εξής. Εσείς οι τρεις μεγαλουργήστε και δική μου δουλειά είναι να καλύψουμε την αδυναμία μας να έχουμε την ίδια ένταση στην αναχαίτιση, την κάλυψη χώρων και την ανάκτηση της μπάλας στα πρώτα δευτερόλεπτα της αντίπαλης επιθετικής δημιουργίας, όπως ορίζει το εθιμικό δίκαιο του Κρόιφ.
Έγινε δεκάρι και μετά τη σύγχυση και τη διοικητική αδράνεια που ακολούθησε τη φυγή του Νεϊμάρ, κατέβηκε πιο χαμηλά στο γήπεδο. Ο Μέσι μετέτρεψε την υποστελέχωση του συλλόγου (φυγή Ινιέστα, απόσυρση Τσάβι) σε πρόκληση και ανέβασε και το δείκτη στις κάθετες-τελικές πάσες. Όταν ο Μαρτσέλο Μαστρογιάνι ρώτησε το Φελίνι γιατί τον επέλεξε για την ταινία 8 1/5, ο Ιταλός δημιουργός του απάντησε, “γιατί είσαι εσύ…”.
Η ανατροπή με την Παρί στο Καμπ Νου ήταν, πιθανότατα ο επιθανάτιος ρόγχος και η πρόσκαιρη απάντηση στη στείρα ξεραίλα των καιρών. Ο Ερνέστο Βαλβέρδε, αξιολογώντας με ρεαλισμό το έμψυχο υλικό, έφτιαξε μια τακτική με δύο γραμμές άμυνας σε ευθεία και τον Ουρουγουανό με το Αργεντινό στην κορυφή. Ο αποκλεισμός από το θράσος του Ουντέρ και το κεφάλι του Μανωλά στην αιώνια Πόλη, δυνάμωσε τους τριγμούς στο οικοδόμημα. Η μεγαλειώδης μαρκίζα και το χρωματιστό γυαλί στην ιδιοσυγκρασία του οικοδομήματος άρχισαν να τρέμουν συθέμελα. Ξαφνικά Μέσι και Μπαρτσελόνα ακολούθησαν αντίθετη πορεία συγκριτικά με τη σιαμαία που τους είχαμε συνηθίσει.
Ο ποδοσφαιριστής, μεγάλωνε το μύθο του και τη συλλογή του από Χρυσές Μπάλες. Ο Μέσι το 2013 είχε πάρει τέσσερις συνεχόμενες,από το 2009 μέχρι το 2012. Ενώ η Μπάρτσα, έγινε μια κακή απομίμηση των περιβόητων γκαλάκτικος της Ρεάλ. Τουλάχιστον ως προς την αλόγιστη σπατάλη χρημάτων για μεταγραφές. Η λύση και το γιατρικό σε πουγκί δηλητηρίου.
Όταν οι άνθρωποι δεν ορίζουν τις τύχες τους, όταν δεν υπάρχει η προοπτική της υλικής και άρα εσωτερικής ενότητας, τότε έρχεται ο κόσμος των αξιών. Οι ηθικές αρχές, εκφράζουν την εσωτερική ενότητα. Έτσι, προκύπτει μια αφηρημένη αρχή-πλαίσιο, ανιστορική. Πλαίσιο με μέτρα και σταθμά πάνω από τη ζωή των ατόμων. Μετά, αισθάνονται δέος ακόμη και για αυτά τα κανονιστικά δεσμά. Οι αιώνιες ανιστορικές αξίες. Κάθε υπαγωγή σε αξίες, έχει εφαρμογή σε ταυτότητα. Να αναπαραχθεί μια συμπεριφορά από την κυρίαρχη ιδεολογία. Να μην πάρει δύναμη το υποκείμενο. 
Μετά ο Ντεμπελέ αστοχεί απέναντι στον Άλισον. Παρά το τελικό 3-0, η Λίβερπουλ ήταν καλύτερη από την Μπαρτσελόνα και μάλιστα έκανε εξαιρετική δουλειά πάνω στον Μέσι. Αν και είχε 9/14 ντρίμπλες, η Λίβερπουλ κατάφερε με πολύ δύσκολη ομαδική προσπάθεια να τον αποκόψει από τους συμπαίκτες του τοποθετώντας πάνω του το Φαμπίνιο και σχηματίζοντας πίσω του ένα τετράγωνο σε περιορισμένο χώρο για να τον σταματήσει. Ο Μέσι περνούσε διαρκώς τους αντιπάλους του, αλλά κατάφερε να φτιάξει μόλις μια ευκαιρία, κι αυτή ήταν στο τέλος, στην αντεπίθεση, όταν ο Ντεμπελέ δεν έκανε το 4-0.
Το 4-0 του ημιτελικού δεν επιτυγχάνεται. Ο Μέσι γνωρίζει την καθολική αναγνώριση και ο Κλοπ τρίβει τα χέρια του και δίνει τα εύσημα για την προσπάθεια στους παίχτες του στα αποδυτήρια. Ο οδυνηρός αποκλεισμός, έκανε τον Ερνέστο ευάλωτο και ο Μέσι έγινε απαραίτητος για τον κλονισμένο οργανισμό μέχρι και σε εντός έδρας αγώνες με την Αλαβές και τη Βιγιαρεάλ. Οπότε τα κριτήρια άλλαξαν, έγιναν μεταβλητά.
Ο Μέσι πέρυσι, στα 31 του, ήταν πρώτος σκόρερ στην Ευρώπη, πρώτος σκόρερ και στο Τσάμπιονς Λιγκ. Έβαλε 51 γκολ σε όλες τις διοργανώσεις, βάζοντας περισσότερα φάουλ (8) από πέναλτι (5). Δεν αρκούσε για το μεγάλο στόχο και να ηρεμήσει τα άγρια θηρία με τη συμπαντική του αρμονία.
Η νοσούσα ομάδα τον χρειαζόταν για να μπορεί να πανηγυρίζει γκολ από τα πόδια του (γκολ ή ασίστ) κάθε 57 λεπτά. Μόνο δύο χρονιές στην καριέρα του, το 2012 και το 2013 ήταν καλύτερος από πέρυσι.
Τα ίδια κάνει και φέτος στα 32, παρότι έχει παίξει λίγο, συγκριτικά, λόγω του τραυματισμού του. Για παράδειγμα, έχει 6.6 πετυχημένες ντρίμπλες ανά παιχνίδι, τη μεγαλύτερη προσωπική του επίδοση από το 2009. Στο Τσάμπιονς Λιγκ ο μέσος όρος του είναι εννιά ντρίμπλες ανά 90’, όσες κάνει μια ολόκληρη ομάδα σε μια συνηθισμένη βραδιά και ο Ανταμά Τραορέ στη Γουλβς!
Αρχές 2020, ένας νέος ημιτελικός στο Κατάρ για το Σούπερ Καπ Ισπανίας. Η πλήρης ανατροπή για την Ατλέτικο και η ώρα της συνειδητοποίησης για το παγκόσμιο φαινόμενο Μπαρτσελόνα. Το κοινό σε τρεις εκφράσεις. Ο κόσμος της Βαρκελώνης, ντόπιοι και τουρίστες, σε καταστάσεις ειδωλολατρείας και μηδενικής κριτικής. Οι φίλαθλοι στα γήπεδα της ισπανικής επικράτειας. Διακρίνεται ο τοπικισμός και η αγάπη για την ομάδα τους. Τέλος, το κοινό εκτός συνόρων και εκτός ηπείρου. Οι γνήσιοι καταναλωτές. Εκεί αποδοκιμάστηκε ο προπονητής. Η ψυχή έπαψε να θρέφεται από τη μουσική και τις ιαχές. Oι συντηρητές της δημόσιας προβολής μύρισαν αίμαι. Η αντίστροφη μέτρηση για τον Ερνέστο ξεκίνησε. Ο Κίκε Σετιέν, γνήσιο τέκνο της ποδοσφαιρικής επανάστασης Αραγονιές (ΓΙΟΥΡΟ 2008) και Γκουαρδιόλα έγινε ο νέος διαχειριστής. Ταυτόχρονα άρχισε η προσπάθεια επιστροφής στα χαρακτηριστικά των επιτυχιών. Δίχως Τσάβι, Ινιέστα, δύσκολο εγχείρημα. Ο φακός έπιασε τις αντιδικίες της παλιάς φρουράς στο ζέσταμα με τη Βαλένθια στο Μεστάγια. Ο προπονητής άλλαξε διάταξη μετά το 30′ και η ήττα έφερε εσωτερική γκρίνια. Η τελευταία είχε και συνέχεια στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και συγκεκριμένα μέσω των αντεγκλήσεων Αμπιντάλ και Μέσι. Το συμβόλαιο του Αργεντινού προβλέπει όρο δικής του αποδέσμευσης το καλοκαίρι. Ξυλάρμενος στον ωκεανό της απόφασης. Οι άγγελοι ζουν ακόμη στη Μεσόγειο.
Όσο μένεις αγκιστρωμένος σε μία πνιγηρή πραγματικότητα, μοιραία, ο χρόνος σε προσπερνά και η μνήμη παραμένει κλειδωμένη όσο η ζωή προχωράει και διαμορφώνεται ανάλογα, χωρίς εσένα. Τελικά, ξεθωριάζεις όπως οι φωτογραφίες της παιδικής ηλικίας. Για την εποχή της ταχύτητας, η εικόνα έχει πρωτεύουσα σημασία.
Ο «Σόλνες» του Ίψεν, δε μπορεί να παραδεχτεί ποτέ το τέλος. Είτε αυτό είναι το τέλος του έρωτα, είτε είναι το επαγγελματικό τέλος, το τέλος της δόξας και το βιολογικό τέλος. Ο «Σόλνες» δε θέλει να είναι παρών στην ήττα του.