Υπήρχε που λέτε κάποτε ένα κράτος το οποίο διέθετε καθολική και πλήρη ασφάλεια και ιατροφαρμακευτική περίθαλψη στους πολίτες του. Ειδικά σανατόρια, κέντρα αποκατάστασης και επιδοτούμενες διακοπές σε παραθαλάσσια θέρετρα, χωρίς παράλληλα η παραγωγή να σταματάει ποτέ. Όσο για την πρωτοβάθμια υγεία και την ιατρική παρακολούθηση από την παιδική ηλικία, ούτε λόγος. Ναι, εκεί δεν εξαγόραζαν τα ιδιωτικά ασφαλιστικά συμβόλαια των ασθενών για να κερδοσκοπήσουν, ακόμη, και απέναντι στο θάνατο Δείτε το παρακάτω βίντεο και επιστρέφουμε.
Μετά, λίγο η εισαγωγή του όρου “κέρδος” στις επιχειρήσεις, λίγο η στρεβλή προσέγγιση για τα όρια και τη μετάβαση στο επόμενο στάδιο της βιοτεχνολογικής πραγματικότητας, έφεραν την αντεπανάσταση. Έτσι, ορισμένοι διαχειριστές, πολιτικοί επίτροποι ή και κλειδούχοι εργοστασίων, έγιναν ιδιοκτήτες τους σε μια νύχτα. Είτε μιλάμε για το βωξίτη είτε για τα καπνά είτε για τις πλουτοπαραγωγικές πηγές, η ουσία δεν αλλάζει. Νέα τζάκια χτίστηκαν στην πλάτη ενός λαού και ο πλούτος του έγινε αντικείμενο εκμετάλλευσης της αναχρονιστικής κάστας των ολιγαρχών. Απαραίτητη σημείωση. Το κράτος εκείνο ήταν εργατικό και σύμφωνα με τη φιλοσοφική ανάγνωση της Λογικής της Ιστορίας, ήταν η ολοκλήρωση του πρώιμου σοσιαλισμού.
Ο Ιβάν Σαββίδης, βρήκε το όχημα μέσω της αγοράς του πλειοψηφικού πακέτου της ΠΑΕ ΠΑΟΚ να προσθέσει τη ναυαρχίδα του στο κέντρο της Θεσσαλονίκης. Μέσα από επιθετικές εξαγορές στον τουρισμό και τη βιομηχανία της βόρειας Ελλάδας (καπνοβιομηχανία και πώληση σε ιαπωνικό κολοσσό) απέκτησε το απαραίτητο έρεισμα. Ακολούθησε η εμπλοκή, άμεση ή έμμεση με το χώρο του Τύπου.
Αγωνιστικά, έπειτα από συνεχείς κατραπακιές και ασθμαίνουσες προσπάθειες για γρήγορη αναρρίχηση στην κορυφή, το μοντέλο, με επικεφαλής του ποδοσφαιρικού τμήματος, το Ραζβάν Λουτσέσκου, πέτυχε. Μάλιστα, η αποχώρηση, τον Ιανουάριο του 2019, του Πρίγιοβιτς, απελευθέρωσε την ομάδα από την εξάρτηση των γκολ του Σέρβου και έδωσε μια νέα ποδοσφαιρική πρόταση η οποία στηρίχτηκε στους Άκπομ, Ζαμπά και Μπίσεσβαρ, Μάτος, Βιεϊρίνια και το δεμένο δίδυμο των Βαρέλα και Κρέσπο, το μυαλό και την αντοχή των Μαουρίτσιο και Κάνιας. Όταν τα καλά τελείωσαν, η ένταση εκτονώθηκε, χάθηκε η σπίθα στα βλέμματα και ο ευφυής Ρουμάνος αντιλήφθηκε ότι τα όρια επέκτασης του συλλόγου, όπως αντίστοιχα λειτούργησε ο Βαλβέρδε το καλοκαίρι του 2012, έφτασαν στο μη παρέκει.
Η επικοινωνιακή μάχη για τον ερχομό του, επιβάρυνε τον ανερχόμενο αλλά αδοκίμαστο στο διεθνές επίπεδο, Αμπέλ Φερέιρα, με περισσότερες ευθύνες από το αναμενόμενο. Τα ρεπορτάζ της προετοιμασίας εκθείαζαν τους ποδοσφαιριστές που είχαν τις ευλογίες της διοίκησης και την αμφίβολη έγκριση του πορτογάλου προπονητή. Διαβάζαμε για τον “παλαιστή” Εσίτι, τον γητευτή Σβιντέρσκι, τον χαλύβδινο Αουγκούστο κλπ. Η εικόνα της ομάδας με τον Άγιαξ του νεόδμητου κύκλου ήταν παραπειστική. Πλησιέστερη του αντικατοπτρισμού ήταν εκείνη των αναμετρήσεων με τη Σλόβαν Μπρατισλάβας. Μέσες άκρες, τρία ημίχρονα σε ρυθμούς φιλικών στην Ολλανδία με μονοκάμερη λήψη και ένα τέταρτο στην Τούμπα όπου το πνεύμα ήθελε, η ποδοσφαιρική πρόταση δεν βοηθούσε και η οποιαδήποτε προσπάθεια να ανοίξουν τα μέτρα για να κερδηθεί ζωτικός χώρος ήταν διάτρητη διάβαση προς την περιοχή του Πασχαλάκη.
Τα προβλήματα της διάταξης, της ελλιπούς καθημερινής δουλειάς στη Νέα Μεσημβρία έφερε δυσφορία αλλά έμεινε περιχαρακωμένη λόγω του αήττητου ρεκόρ. Οι δύο αγώνες με Άρη και Παναθηναϊκό εντός έδρας, έδειξαν όταν τα αμπάρια βάζουν νερά αλλά και έφεραν και κάτι παραπάνω. Το σχίσμα ανάμεσα σε κερκίδα και διοικητικό περιβάλλον. Δεν μπορείς να ξεγελάσεις πολλούς για εκτενές χρονικό διάστημα.
Η πρώτη ήττα από τον Παναθηναϊκό στον Ολυμπιακό Στάδιο συνέπεσε με το φούντωμα της μη τελεσίδικης υπόθεσης πολυϊδιοκτησίας με το σαλέ της Ξάνθης και την πιθανή επέκταση στην ακριτική ομάδα. Το λαχάνιασμα και ο αποπροσανατολισμός από τα παραποδοσφαιρικά τερτίπια σε τηλεοπτικές δίκες και εφέσεις δεν ήταν ικανές να κρύψουν τα ζητήματα χημείας. Ο φόβος του Ο.Α.Κ.Α έφερε συντηρητική διάταξη στο Βικελίδης αλλά ο Λάρσον οργίασε και ο Μίσιτς κατέστησε σαφές ότι άλλο είναι να ξεκινάς από χαμηλά, στη μεσαία γραμμή και με την ποιότητά σου να σημαδεύεις την κίνηση του συμπαίχτη ή να βρίσκεσαι με κίνηση δίχως τη μπάλα στο ημικύκλιο της μεγάλης περιοχής και σε θέση εκτέλεσης. Μικροδοκιμές και ευελιξία φάνηκαν στην επίσκεψη στην Κρήτη με τον Ο.Φ.Η.
Η διοίκηση του Π.Α.Ο.Κ (και όχι ο Θοδωρής Ζαγοράκης) αδυνατούσε να δώσει επαρκείς απαντήσεις για την εμπλοκή στις δικαστικές αίθουσες και το τμήμα ποδοσφαίρου βρέθηκε εν μέσω θυέλλης. Η ήττα από τον Ολυμπιακό, η κακή κατάσταση σε όλη την έκταση της περιόδου από τον Πέλκα, η έλλειψη σταθερότητας από το Λημνιό, ο παραγκωνισμός του Άκπομ, ο τραυματισμός του Ζαμπά, η εμμονή στον Καντουρί για να παίξει δεύτερος χάφ, με τις συνακόλουθες αμυντικές παθογένειες, οι ακροβασίες του Μπίσεσβαρ στα αριστερά ήταν ψηλά βουνά. Η επιστροφή του Βιεϊρίνια στη βάση, η έμφυτη τάση του για προσφορά παραλίγο να βγάλει εκτός φόρμας και το Γιαννούλη. Ο Λέο Μάτος, καθαρόαιμο βραζιλιάνικο άλογο, τακτικά έπρεπε να γίνεται τρίτος στόπερ και να σχηματίζει τριάδα ώστε ο έλληνας μπακ να έχει τα απαραίτητα ανεβάσματα.
Οι δηλώσεις Φερέιρα μετά την τελευταία αγωνιστική στην Ξάνθη, για την ανωτερότητα του Ολυμπιακού ήταν στο πνεύμα της σταδιακούς υποχώρησης, η διοικητική μη αντίδραση και το -7 από την κορυφή, στη διάλεκτο της χαρτοπαιξίας ήταν πάσο. Καθόλου φωνές, καμία επίσκεψη στις προπονητικές εγκαταστάσεις για τρίξιμο δοντιών, κάποιες κατευθυνόμενες αρθρογραφίες για να εισπράξουν κλίμα και να αποσυμπιέσουν τη λαϊκή οργή και τέλος.
Η νέα επιχειρησιακή πολιτική, μέσω τηλεργασίας είχε αποτέλεσμα την πρόκριση των εξής λύσεων. Προώθηση παιχτών από τα αναπτυξιακά τμήματα, οικονομική ισορροπία σύμφωνα με το ρυθμιστικό πλαίσιο της ευρωπαϊκής ομοσπονδίας ποδοσφαίρου, εποπτικό ρόλο στην επικοινωνία αθλητικού και διοικητικού τμήματος από τον υιό Σαββίδη και ολοκλήρωση της μελέτης για την έγερσης του νέου γηπέδου. Άραγε, σε ένα χρόνο θα συζητάμε για ένα τεχνοκρατικό αριστούργημα ή για μια κίνηση οπισθοχώρησης;
Μερικές πινελιές για κατακλείδα. Το χρήμα το οποίο εκδίδεται είναι πάντα χρέος. Αλλά ακριβώς ως χρήμα-χρέος δεν παύει να αναπαριστά πλούτο που κάποιοι, κάπου παράγουν. Ακόμη και στις πιο πλασματικές και ευφάνταστες εκδοχές του, το χρήμα εγκλωβίζει αξία για την οποία προηγείται εργασία ενός ή χιλιάδων ανθρώπων, που ακόμη κι αν αγνοούν ο ένας την ύπαρξη του άλλου, η σωματική και διανοητική τους δύναμη συντίθεται σε προϊόντα με αξίες και τιμές που έχουν τη χρηματική τους αναπαράσταση. Με το 80% της παγκόσμιας παραγωγικής δραστηριότητας αναγκαστικά παγωμένο, ποιες αξίες και ποια εργασία, τελικά, αναπαριστά το χρήμα;
Με τη συνθήκη αυτή παρατηρούμε μια πρωτοφανή διάρρηξη της αναπαραστατικής λειτουργίας του χρήματος, από τις πιο παράδοξες στην ιστορία του: χρήμα χωρίς παραγωγή, αλλά και χωρίς πληθωρισμό, που θα ήταν μια αναμενόμενη αποτύπωση της επιλογής κυβερνήσεων και κεντρικών τραπεζών να προκαλέσουν μια πλημμυρίδα ρευστότητας με νέο, φρεσκοκομμένο χρήμα. Δεν είναι όμως χρήμα πληθωριστικό, είναι καθαρό χρήμα–χρέος, το χρήμα στην πυρηνική του εκδοχή. Είναι νέο χρέος, δημόσιο και ιδιωτικό, που όταν αποκατασταθεί η λειτουργία της παγκόσμιας οικονομίας, όταν ξαναλειτουργήσουν τα δίκτυα και οι διεθνείς συναλλαγές, τότε κράτη, τράπεζες και ιδιώτες θα βρεθούν προ του διλήμματος: ή διαγράφουν δραστικά και αμοιβαία κρατικά και ιδιωτικά χρέη ή το όλο σύστημα καταρρέει με πάταγο, μέσα σε έναν ανελέητο ανταγωνισμό, ανοιχτό ακόμη και σε πολεμική, αιματηρή εκτόνωση.