Οι δύο πρώτες αγωνιστικές ημέρες των πλέι οφς της Ευρωλίγκας ολοκληρώθηκαν και παρά τα τρία συνεχή ξεσπάσματα ανταγωνιστικότητας των φιλοξενούμενων, ο Παναθηναϊκός έσπασε την αλυσίδα και έφυγε από τη Μαδρίτη με δύο ήττες στο δισάκι του.
Η ιστορία από την έλευση του Ρικ Πιτίνο και έπειτα δείχνει ότι ο Αμερικανός αρχικά ενεργοποίησε τον εγωισμό των παιχτών του με τo περιβόητo συμβόλαιο ενός αγώνα. Έπειτα, μίλησε για ύποπτη φυσική κατάσταση της ομάδας και έκρουσε τον κώδωνα του κινδύνου σχετικά με τις απεχθείς αλλαγές στην άμυνα. Επίσης, εστίασε στην κακή στελέχωση του ρόστερ γύρω από τον Καλάθη και στο λανθασμένο τρόπο εκτέλεσης από την περίμετρο. Παράλληλα, μετά το νικηφόρο σερί που έτρεξε ο σύλλογος, άρχισε να κάνει ανίερες συγκρίσεις με τις κορυφογραμμές του παγκόσμιου μπάσκετ σε σχέση με τους παίχτες τους οποίους προπονεί στο παρόν. Η νίκη στη Γκραν Κανάρια άναψε το φιτίλι. Η εκτός έδρας επικράτηση στη Μόσχα με το ανδραγάθημα του Καλάθη άλλαξε τη μοίρα του. Εκμεταλλεύτηκε ταυτόχρονα και την άθλια διαχείριση του Πιανιτζιάνι σε κομβικούς παίχτες της Αρμάνι, την τελευταία διπλή εβδομάδα και το ταξίδι της στη Μαδρίτη και σφράγισε επί της ουσίας την πρόκριση. Μετά ακολούθησε ο καθρέπτης της φετινής πορείας του Παναθηναϊκού μετά την 14η αγωνιστική. Η παρέλαση και το +20 του πρώτου ημιχρόνου με τη Ρεάλ στο ΟΑΚΑ και η συνακόλουθη καθίζηση στο δεύτερο μέρος. Υπενθύμιση όσων κρύφτηκαν επιμελώς κάτω απ’το χαλάκι σε διάστημα τριών μηνών.
Μέσα σε αυτό το χρονικό διάστημα, το παιγνίδι της αθηναϊκής ομάδας απλοποιήθηκε. Πολλές συνδυαστικές κινήσεις και συστήματα του Καταλανού προκατόχου φορτώθηκαν μαζί με τις αποσκευές στο ταξίδι για τη Βαρκελώνη και κάποιοι παίχτες βγήκαν από τη ναφθαλίνη μπαίνοντας σε αγωνιστικές ράγες με ρόλο και απαιτήσεις. Το κυριότερο χαρακτηριστικό της αλλαγής-μετάβασης ήταν ο ρυθμός. Εκείνος αυξήθηκε, το ποσοστό στα δίποντα άγγιξε το 48% και το κέντρο βάρους μεταφέρθηκε στη ρακέτα και οι προσπάθειες εκτός αυτής περιορίστηκαν ου μην και πέρασαν από κόφτη αυτοσυντήρησης. Ετούτο συνέβη αρχικά με καθαρό ποστ απ, με δημιουργία μέσω πικ εν ρολ και από αύξηση των κατοχών. Η εξέλιξη αυτή είχε ως αποτέλεσμα να μεγαλώσει ο αριθμός στην κατηγορία της δημιουργίας κι ελαφρώς των λαθών. Κάτι δίνεις κάτι παίρνεις. Επιπρόσθετο στοιχείο οι αλλοιώσεις. Ο τρόπος κίνησης των χεριών και η τοποθέτηση του σώματος. Η διαφορά από την παθητική αντιμετώπιση των καταστάσεων.
Ξεχωριστό κεφάλαιο ο Νικ Καλάθης. Ποιότητα, αντίληψη, ηγεσία εντός αγωνιστικού χώρου, αναζήτηση ευθύνης. Ερωτηματικό η διαχείριση σε συνθήκες αγωνιστικής πίεσης και αντίπαλου πλάνου εστιασμένου κατ’αποκλειστικότητα στον ίδιο. Ο Παναθηναϊκός, στημένος και σεταρισμένος κι εφέτος με αμερικάνικο τρόπο, αδυνατεί μέχρι στιγμής να αντιληφθεί το τι πρέπει να πράξει ώστε να καλύψει την αδυναμία του αρχηγού του στο μακρινό σουτ. Η επιμονή στον μονίμως τραυματία Λοτζέσκι, η φυγή του χολωμένου Ρίβερς και του ακριβού Τζέιμς, έφεραν το Λάνγκφορντ. Ωστόσο, ακόμη και στις ακμάζουσες και καλπάζουσες χρονιές του, σήμα κατατεθέν ήταν το σουτ μετά από ντρίμπλα, μεσαίας απόστασης. Τι σημαίνει αυτό; Μα φυσικά πως ακόμη και να μην τρέξει από την αρχή την επίθεση και μείνει στο φτερό, όταν η μπάλα μέσω δημιουργίας φτάσει στα χέρια του, πρέπει να τη χτυπήσει στο παρκέ για να “φτιάξει” το σουτ του.
Έτσι, σε δύο αγώνες στην ισπανική πρωτεύουσα παρατηρήσαμε πως όταν το αρχικό πλάνο επιθετικής προσήλωσης χαλάσει, οι παίχτες του Πιτίνο εγκλωβίζονται. Γεγονός καθόλου παράξενο καθώς η μεταστροφή από τους αθλητικούς ψηλούς σε αθλητές του ύψους Παπαγιάννη-Βουγιούκα, σχεδόν απαγορεύει τα συνεχή σκριν στη μπάλα, διότι κάτι τέτοιο προκαλεί καταπόνηση υπέρ το δέον. Η περίπτωση Ταβάρες είναι διαφορετική και μάλλον ιδιάζουσα δεδομένου ότι έμαθε το άθλημα στην ισπανική επικράτεια ή εν πάση περιπτώσει σε ό,τι λογίζεται ως τέτοια με το πέρασμα των κονκισταδόρων, δυνάμωσε και μέστωσε στο NBA και όταν κλήθηκε από τη Ρεάλ Μαδρίτης για να καλύψει το κενό του τραυματία Κούζμιτς ήταν έτοιμος και κυρίως μπολιασμένος με το ανηλεές και ακατάπαυστο τρέξιμο είτε ως ο ψηλός που παίρνει το ριμπάουντ είτε ως πρώτο τρέιλερ σε καταστάσεις αιφνιδιασμού.
Η αναμέτρηση της Τετάρτης ώθησε τον Παναθηναϊκό να εφαρμόσει ένα πλάνο με κύρια κατεύθυνση να προφυλάξει τη ρακέτα του, άρα και τα σουτ με υψηλότερο ποσοστό και μέσω της συμπαγούς αμυντικής διάταξης να προσφέρει στη Ρεάλ ως μοναδική διέξοδο το σουτ τριών πόντων από τις γωνίες. Η άνιση κατανομή μεταξύ δίποντου και τρίποντου έσπρωξε την πρωταθλήτρια Ευρώπης περί τους 15 πόντους κάτω από τον επιθετικό της μέσο όρο. Πιθανώς αποτελεί και μέρος της προετοιμασίας του Πάμπλο Λάσο να ρίξει την ένταση και τις κατοχές της ομάδας του, με φυσικό επακόλουθο κι όλης της αναμέτρησης προκειμένου να θωρακιστεί μη έχοντας στη διάθεσή του τον Γιουλ και ίσως επειδή διέγνωσε πως η ελληνική ομάδα εφόσον παγιδευτεί σε παιγνίδι πέντε εναντίον πέντε, με Ταβάρες σκιάχτρο και Τέιλορ, Καμπάτσο πάνω στον Καλάθη, τα πράγματα θα απλουστεύονταν αυτομάτως. Προσθέστε σε όλα αυτά και τη μετριότητα σε παραγωγικούς δείχτες του Κιλπάτρικ όσο και την έλλειψη εμπιστοσύνης στο Λοτζέσκι από την προπονητική ηγεσία και η συνισταμένη των 68 πόντων προκύπτει αβίαστα με μοναδική σταθερή απειλή τον Τόμας.
Μοναδικό στοιχείο το οποίο διαφοροποίησε τα δεδομένα το βράδυ της Παρασκευής ήταν η σχετική ισορροπία της Ρεάλ στις προσπάθειες ή για να είμαστε ακριβείς η αρχική ευστοχία έξω από τη γραμμή ανάγκασε τους πράσινους να αναδιαμορφώσουν τις βασικές οδηγίες, να βγουν δύο και τρία μέτρα πιο μακριά για να εμποδίσουν τα σουτ κι έτσι μετά από την επιθετική άμυνα των Ισπανών στη μπάλα και τις καθαρές γραμμές αιφνιδιασμού, η διαφορά είχε τάσεις μεγέθυνσης από το πρώτο, με κορύφωση το τρίτο δεκάλεπτο.
Η σειρά πλέον μεταφέρεται στην Αθήνα. Οι γηπεδούχοι έχουν μια ευκαιρία. Θεωρείται δεδομένου ότι η αμυντική προσέγγιση θα αλλάξει, τα κορμιά θα μπουν πιο δυνατά στις διεκδικήσεις και το Νίκος Γκάλης θα κοχλάζει. Φτάνει αυτό; Κατηγορηματικά όχι! Το σημειώνουμε γιατί η Ρεάλ σε αντίθεση με τις ΤΣΣΚΑ και Μιλάνο, προσαρμόζεται κι από το 2014 και μετά έχει προσθέσει αγωνιστικά στοιχεία στο έμψυχο υλικό της τα οποία παρακάμπτουν την αφέλεια και προσιδιάζουν τόσο στην αλεγκρία της σχολής όσο και στην απάλειψη της όποιας βιασύνης εκτός ορίων. Με άλλα λόγια, σκληράδα, ταχύτητα, ευστροφία, δέσιμο, συνοχή εντός κι εκτός γηπέδου. Στοιχεία δύσκολα αντιμετωπίσιμα κι εξόχως σπάνια. Ο Παναθηναϊκός στο μεταίχμιο δύο προπονητικών αντιλήψεων, αναζητά τη χρυσή ή έστω ασημένια τομή για να κάνει το πρώτο βήμα στην ανηφόρα.