Το τελευταίο χρονικό διάστημα είχα κάποιες «έντονες φαγούρες» για το αν θα γράψω αυτό το κείμενο ή όχι. Για τις «φαγούρες» αυτές ευθυνόταν ή καλύτερα άμεσος υπαίτιος ήταν η Καθολική Εκκλησία. Τώρα θα μου πεις: «τι σου φταίει η καθολική εκκλησία μεσιέ;» Μάλλον τίποτα. Ωστόσο, οφείλω να ομολογήσω ότι μερικά λεπτά σε μια καθολική εκκλησία στην πόλη της Ντιζόν, που βρίσκεται στην κεντρο-ανατολική Γαλλία (Bourgogne-Franche-Comté), ήταν αρκετά για να με σοκάρουν.
Ας πάρουμε την ιστορία όμως από την αρχή
Είναι Μάϊος και έχω κλείσει εισιτήρια για να πάω Παρίσι. Παρά ταύτα, δυο μονοήμερες σε δυο άλλες πόλεις, θα μεσολαβήσουν, μέχρι να φθάσω στην πόλη του φωτός. Πρώτη στάση Λυών και δεύτερη Ντιζόν. Η δεύτερη στάση είχε μια σοκαριστική ανακάλυψη. Όχι δεν με σόκαρε η μουστάρδα (η Ντιζόν είναι η παγκόσμια πρωτεύουσα της μουστάρδας) ή αναμνήσεις από την ομάδα της πόλης που έχανα, όταν έπαιζα σε δελτίο στον ΟΠΑΠ κάθε Παρασκευή βράδυ.
Μια μικρή παρένθεση..
Σε σχέση με την πόλη, αν εξαιρέσουμε μια εξαιρετική τάρτα την οποία γεύτηκα σε μια Μπουλανζερί, η οποία δεν ήξερα τι είχε μέσα, δεν έκανα και πολλά. Πρώτες πρωινές ώρες και έβρεχε «καρεκλίτσες», με αποτέλεσμα να φριζάρουν τα εναπομείναντα μαλλιά και φυσικά να δημιουργηθεί αυτή η κολλώδης στρώση στην επιδερμίδα, η οποία θα ήταν ιδανική αν ήμουν αοιδός σε μπουζούκια και μου κολλούσαν 50€. Anyway…..αυτό δεν αποτέλεσε πρόβλημα για να δω μερικά από τα «αξιοθέατα» της πόλης. Ένα από αυτά ήταν και μια Εκκλησία, δεδομένου ότι δεν είχε και πολλά.
Στο θέμα μας πάλι..
Οι σκέψεις για το αν υπάρχει θεός ή δεν υπάρχει, ποτέ δεν με απασχολούσαν. Ωστόσο, σε ένα πλαίσιο συζητήσεων με φίλους, πάντα με ιντρίγκαραν τα «σπάταλα» μπερεκέτια ενθουσιασμού για την «μαγεία» που έχει ο χώρος της εκκλησίας. Κάτι τέτοιο είδα και στην καθολική εκκλησία Church of Notre-Dame of Dijon (αν θυμάμαι καλά). Αν και ex ante δεν με ενδιέφερε η ουσία αλλά το vibe που θα έπιανα μόλις θα έμπαινα, ενθουσιάστηκα αρκετά μπορώ να πω. Οι μελωδίες των ατόμων που έψαλαν καθώς και η ακουστική της εκκλησίας ήταν φοβερή. Γενικότερα, όλη η τελετουργία (όσο είδα) ήταν πολύ ωραία και σου μετέφερε κάτι…Αυτό το κάτι δεν ξέρω τι είναι, καθώς χρόνια έχω πάρει διαζύγιο με την θρησκεία…
Κοντολογίς, αυτό που με σόκαρε ήταν η «τελευταία σκηνή» που κατέγραψε το φιλμ του μυαλού μου, από εκείνη την εκκλησία. Η σκηνή αυτή, ξεκινάει με την κορύφωση της ψαλμωδίας και με την έλευση κάποιων εργαζομένων-wannabe ιερέων της εκκλησίας (idk) με ταψάκια, με στόχο να μαζέψουν χρήματα για την εκκλησία. Αυτό είναι κάτι σύνηθες και για την ορθόδοξη εκκλησία. Ωστόσο, το θέμα δεν είναι ότι κάνανε αναφορά ποιος θέλει να δώσει από το υστέρημα με μετρητά του σε ένα ταψάκι……ΤΟ ΘΕΜΑ ΗΤΑΝ ότι πίσω από την κυρία-κύριο (δε θυμάμαι) με το ταψάκι, ήταν μια άλλη κυρία η οποία είχε POS, με σκοπό να μαζέψει λεφτά για την ενορία, από τους πιστούς που ήθελαν να προσφέρουν.
Τέλος, εγώ δεν θα κατηγορήσω την εκκλησία, ούτε ο λόγος του κειμένου αυτού είναι να αφήσει υπαινιγμούς για τον ρόλο της ως θεσμός. Σκοπός ήταν, να μεταφέρω μια εμπειρία, η οποία για μένα ήταν «σοκαριστική», δεδομένου ότι κάτι τέτοιο μου φάνηκε πρωτόγνωρο.
*Στο επόμενο άρθρο θα μεταφέρω μια νέα ιστορία…αυτήν την φορά από το Παρίσι. Οπότε, αν σου άρεσε το άρθρο κάνε follow το OOTB στα social media για να λαμβάνεις τα τελευταία άρθρα.
Μέχρι τότε…..À tout à l’heure