Σημαντικά πρόσωπα της «κινηματογραφικής» ποπ κουλτούρας, ξεκίνησαν βίαια-γρήγορα την καριέρα τους, με απροσδόκητα όμορφο αποτέλεσμα. Το ενδιαφέρον στις περιπτώσεις αυτές είναι η εξέλιξη των ηθοποιών. Εύλογα, στο άρθρο αυτό θα μπορούσε να περιέλθει και o Macaulay Culkin από την ταινίες «Μόνος στο σπίτι» και ο Ηaley Joel Osment (Forest Camp, The sixth sense) κ.α. Αυτό όμως που διαφοροποιεί τα παραδείγματα ηθοποιών που θα παρατεθούν παρακάτω, είναι η θετική “εκθετική” κινηματογραφική τους πορεία.
Jodie Foster-Taxi Driver (1974)
Κάπου εκεί στην δεκαετία του 70 μία ριζοσπαστική ταινία κάνει την εμφάνιση στις Αμερικάνικες αίθουσες. Η ‘’ταινία’’ με τίτλο Taxi driver, με πρωταγωνιστή τον Robert de Niro διεισδύει στα άδυτα του επιφανειακού και εξάγει την μανία και το τραγικό, μέσα από μία απεγνωσμένη υπόδουλη ψυχή του 20ο αιώνα στην Αμερική. Ο Τράβις Μπικλ (πρώην πεζοναύτης) και ταξιτζής προσπαθεί μέσα από την μανιασμένη και καταθλιπτική κοινότητα να βρει το αντίδοτο στην δικιά του καθημερινότητα. Στο μαύρο αυτό κενό του, μεσολαβεί και παρεμβαίνει μία ενδεχομενικά ανήλικη πόρνη, η Άιρις (Τζόντι Φόστερ). Ο Τράβις προσπαθεί να διασώσει την Άιρις από την άτραπο στην οποία είχε άδοξα και πρόωρα εισέλθει.
H Jodie Foster ήταν ασύμβατα προσαρμοσμένη και αρμονισμένη με έναν διττό ρόλο, «ασύμβατο» στην κοινωνία των Η.Π.Α, στο δεύτερο μισό του 20ο αιώνα. Εξαιρετικά άνετη και μη στιλιζαρισμένη, παρουσιάζει μία μη δεκατριάχρονη στο σώμα μίας δεκατριάχρονης, σε ένα δύσκολο, απαιτητικό ρόλο, από τον οποίο όμως προέκυψαν αποτελέσματα πέρα του ηλικιακά προσδοκώμενου.
Η ίδια δήλωσε, σε Αμερικάνικα ΜΜΕ, ότι αυτό που την έκανε να αισθανθεί άσχημα και άβολα, ήταν οι στιλιστικές επιλογές στην ταινία. Η ίδια φοβόταν, για το πώς θα το εκλάβουν αυτό οι συμμαθητές της. Σύμφωνα με την ίδια, αυτό την οδήγησε να στο να βάλει τα κλάματα κατά τα γυρίσματα. Πάντως η ίδια αντιλήφθηκε, όπως δήλωσε, την ταινία ως κάτι ενδιαφέρον και όχι φρικιαστικό περίεργο.
Natali Portman- Leon (1994)
Η πρόωρη απομάγευση του κόσμου σε μία προεφηβική οντότητα και η συμπεριφορική συνύπαρξη ενός ενήλικου προσώπου σε ένα «παιδί», βρίσκεται σε αρμονία, στην τότε, 13χρονη (1994) Νάταλι Πόρτμαν.
Ο Λεόν (Ζαν Ρενό), εξωτερικός συνεργάτης της Ιταλικής μαφίας στην Νέα Υόρκη, μετά από ένα τραγικό γεγονός στην ζωή της Ματίλντα, λαμβάνει τις ηθικές αυτοαναγκαστικές εσωτερικές προτροπές, εκ πρώτης και μόνο όψεως, της προστασίας της έφηβης, στην προσπάθεια να βρει την λήθη.
O Luc Besson, δίνει το πάτημα άλματος σε μία αφετηρία, φυσιολογικά ανοδική, για την εκπληκτική, όχι για την ηλικία της μόνο, Νάταλι Πόρτμαν, αλλά και γενικότερα, μίας ηθοποιού με αισθητική ποιοτική ομορφιά, προσαρμοσμένη και τέλεια αρμονισμένη τόσο με το χαρακτήρα που μετουσιώνει, όσο και με το θετικά απρόσμενα αναπάντεχο κινηματογραφικό αποτέλεσμα.
Kristian bale-Empire of the Sun (1987)
Η Ιαπωνία του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, εισβάλει στην Σαγκάη. Εκεί ένα μικρό αγόρι, ο Jim, προσπαθεί να επιβιώσει σε ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης, μετά την απομάκρυνση του από τις επιβαλλόμενες αρχές, από τους γονείς του. Ο ίδιος, παιδί αριστοκρατικής Αγγλικής οικογένειας, προσπαθεί να επιβιώσει με όπλο τον νεανικό αυθορμητισμό, μέσα από το στην σκληρή πραγματικότητα που προσπαθεί να αποδεχθεί.
Ο 13χρονος τότε Christian Bale, πήρε βραβείο (Young Artist Awards 1989) για τον ρόλο του στην ταινία αυτή, από το National board of review.
Anna Paquin: Τhe piano (1993)
Πίσω στο όχι και πολύ μακρινό 1993, η Anna Paquin κατέκτησε το Όσκαρ Β’ Γυναικείου Ρόλου, για τον ρόλο της (Flora) για την ταινία The Piano. Η εννιάχρονη τότε Paquin κέρδισε τον ρόλο ανάμεσα σε 5.000 υποψήφιες. Το ευφάνταστο παίξιμο της, στα όρια του ρεαλισμού, εκμεταλλευόμενη τα στοιχεία της ηλικίας της και απομακρύνοντας την επίδραση της αναπαράστασης μέσω του φακού, μεταφέρει την γλύκα της και ταλαντεύεται μέσα από μία δραματική κινηματογραφική λεξιπλασία σε μία απροσδόκητα όμορφη κορύφωση του ρόλου που μπορεί να έχει.
Πηγή: Themetisproject.gr