Από τον σεξουαλικό εραστή στον έρωτα, η διάμεσος και η ασφάλεια
Όλοι έχουμε αναρωτηθεί χρόνο με τον χρόνο, το πώς, το γιατί κάναμε αυτές και όχι κάποιες άλλες επιλογές και προτιμήσεις σε αυτό που χυδαία ίσως για κάποιους και κάπως παράτολμα θα το συστήσουμε ως «αγορά του σεξ και του έρωτα». Το πρώτο εκ των δύο, μια μονή συνεπαγωγή: «εγώ θέλω αυτό…τώρα», χαρακτηρίζει τα ευθύγραμμα και μονόδρομα πάθη που εξάγουν μια ενεργητικότητα διαχωρισμένη από την παθητικότητα του πνεύματος όπως αναφέρει ο Rene Descartes, που εν τέλει, έχει παρεισφρήσει σε ένα σώμα κατευθυνόμενο με παρόμοιες ηλιακές ως επί το πλείστον μεταβλητές. Βέβαια μια τέτοια συσχέτιση, μπορεί να σταθεί αν κάνουμε μια διάκριση μεταξύ εραστών, στην προκειμένη θα χωρίσουμε τρεις υποκατηγορίες οι οποίες υπεισέρχονται στον προηγούμενο διαχωρισμό: τον ερωτικά και σεξουαλικά άωρος/άωρη αυτόν που ερωτικά και σεξουαλικά είναι ικανοποιητικά δοκιμασμένος και αυτόν που ερωτικά και σεξουαλικά έμπειρος. Η μεσαία κατηγορία αποτελεί την διελκυστίνδα των δύο άκρων χρονικά και κυρίως εμπειρικά.
Υπερτροφία σεξουαλικής επιθυμίας ή μια σκέψη σε ένα άγουρο πνεύμα; Ίσως και τα δύο σε ένα προσφυγικό ηλιακά πνεύμα που αναζητά νέους δρόμο. Έτσι η δυσκολία της άρνησης στα πρώτα χρόνων των σεξουαλικών επιδράσεων, τόσο αφελή αλλά και αναρχικά ενίοτε, καταδεικνύουν στις περισσότερες περιπτώσεις την μετάβαση από το ενδεχομενικό, αυτό που πραγματικά ήθελα, ως προϊόν παρόρμησης, σε ρηματικούς τύπους «αυτό που θέλω τώρα το θέλω».
Το sequel τον ερωτικών σχέσεων σε ένα επόμενο και πιο δοκιμασμένο επίπεδο αλλά «δακτυλοδεικτούμενο» από τις δύο άλλες κατηγορίες που αναζητούν μία διάμεσο, δίνεται πιο έμπειρο και συνάμα απείθαρχο, χαμένο και ενίοτε ορθολογικό, προσπαθεί να ισορροπήσει ανάμεσα στο γραμμικό και στο ρίσκο που ενσωματώνει η αγορά των ανθρώπινων σχέσεων.
Στα πέρατα της ερωτικής και σεξουαλικής αναζήτησης, ενσωματωμένη κάθε εγώ ένα άτομο κατά πάσα πιθανότητα έχει συναντήσει ένα πλήθος εμπειριών εφόσον οι ερωτικές παρορμήσεις συναντούν τις σεξουαλικές. Τότε σε αυτήν την αγορά, ίσως και να θεωρείται ικανοποιητικά δοκιμασμένος και ερωτικά και σεξουαλικά έμπειρος/έμπειρη.
Ωστόσο, πόσο λογικό και αυθαίρετο είναι να βάλουμε σε πλέγμα και κλειστά επίπεδα δύο αλληλένδετες ενίοτε έννοιες, ένα σημαινόμενο και ένα σημαίνον όπως αυτά του έρωτα και του σεξ; Ίσως, καθόλου, αν λάβουμε υπόψιν την καθόλου προφανή σχέση που έχουν οι δύο έννοιες. Εντούτοις, χρηστικό μπορεί να καταντήσει για μία θεωρητική προσαρμογή σε αυτό που ονομάζουμε αγορά του έρωτα και των σεξουαλικών παρορμήσεων ενός ατόμου. Γιατί όμως αγορά; Αυτός ο μονόλογος θα ήταν ανούσιος σε μεγάλο βαθμό αν δούμε πώς ποσοτικοποιούνται και διαχωρίζονται οι ανθρώπινες σχέσεις στο σήμερα, είτε ερωτικές είτε όχι. Μένοντας μόνο στο πρώτο, το στυλ, τα κοινωνικά φίλτρα και η ποσοτικοποίηση του «τόσο, πόσο;», τα πρέπει και τα μπορώ στις ανθρώπινες σχέσεις εμπίπτουν σε μία αγορά στην οποία το ζύγι υπερτερεί των παρορμήσεων των συναισθηματικών προοπτικών και των διπλών συνεπαγωγών ανάμεσα σε έρωτα και σεξ. Ωστόσο τερπνό μπορεί να είναι μόνο το σεξ εν προκειμένω, καταλύοντας μία τέτοια συνεπαγωγή. Η ατομική ταυτότητα αλλοιώνεται εν προκειμένω, ψάχνοντας καλούπια να χωρέσει σε εφαρμοσμένες μαθηματικές πράξεις επιτυχίας που ανακηρύσσονται στο πλαίσιο της μετανεωτερικότητας.
Χωρίς περισσότερες εξηγήσεις και ανάλυση, ο Alain Badiou δίνει πολύ πιο σύντομα μια απάντηση στους παραπάνω προβληματισμούς περί έρωτα, εξαπολύοντας με αγανάκτηση μία επίθεση προς ενός είδους ποσοτικοποίησης και φιλτραρίσματος που επιδέχεται ο έρωτας. Έτσι δια-μέσω της φιλοσοφικής οδού αναφέρει:
«Ο κόσμος είναι πράγματι γεμάτος καινοτομίες και ο έρωτας πρέπει και αυτός να ανανεωθεί. Πρέπει να επανεπινοήσουμε το ρίσκο και την περιπέτεια, ενάντια στην ασφάλεια και τις ανέσεις»
Η ετερογένεια, κατακριτέο προϊόν και δακτυλοδεικτούμενο από τον Badiou. Με βάση αυτό, επισημάνει τις αλλοιώσεις στις ατομικές ταυτότητες στις οποίες υπεισέρχεται ο έρωτας και το σεξ ως παράγωγο του. Κλείνοντας, αξίζει να επισημάνουμε λίγα από τα συμπεράσματα στις σχέσεις και τις έννοιες που αναλύσαμε σύμφωνα με τον Badiou, όσον αφορά τον έρωτα:
«Η αντιδραστική πρόταση συνίσταται πάντοτε στο να υπερασπιστούμε τις «αξίες μας» και να μπούμε στο γενικό καλούπι του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού ως μόνης δυνατής ταυτότητας. Η θεματική της αντίδρασης είναι πάντα μία βάναυση, με τον έναν η τον άλλο τρόπο, ταυτοτική θεματική. Συνεπώς, όταν η λογική της ταυτότητας υπερισχύει, εξ ορισμού, ο έρωτας βρίσκεται υπό απειλή […]
Και…
Στον έρωτα, ως ελάχιστη απαίτηση, εμπιστευόμαστε τη διαφορά αντί να την υποπτευόμαστε […] Και η αντίδραση υποπτεύεται πάντοτε τη διαφορά στο όνομα της ταυτότητας. Αυτός είναι ο γενικός φιλοσοφικός γνώμονας»
*Στο επόμενο part| φιλοσοφίες της αφροσύνης, θα αναλύσουμε μέσα από λιγότερο αλαφροΐσκιωτη σκέψη την σχέση ταξικότητας και έρωτα (Foucault, Marx, Badiou, Λακάν κ.α) αλλά και τις σχέσεις ποσοτικοποίησης των ανθρώπινων σχέσεων.
* Το κείμενο βασίζεται σε συζητήσεις που έγιναν γύρω από τα βιβλία «Τα οικονομικά του έρωτος» και «Εγκώμιο για τον έρωτα»