Οι αθεράπευτα ρομαντικοί του ποδοσφαίρου – Η δική μου ενδεκάδα
Κατά καιρούς κυκλοφορούν άρθρα που παρουσιάζουν την «καλύτερη ενδεκάδα όλων των εποχών», βασισμένα σε στατιστικά, τίτλους, διακρίσεις και προσωπικές προτιμήσεις. Στο δικό μου άρθρο, όμως, η προσέγγιση είναι τελείως διαφορετική.
Δεν θα μιλήσω για τους πιο πετυχημένους. Ούτε για όσους σάρωσαν τα τρόπαια ή κατέρριψαν ρεκόρ. Εδώ, θα δώσω χώρο σε μια ενδεκάδα φτιαγμένη από κάτι πιο σπάνιο: τους αθεράπευτα ρομαντικούς του ποδοσφαίρου.
Αυτούς που έπαιζαν όχι μόνο με τα πόδια, αλλά με την ψυχή. Που σε κάθε τους επαφή με την μπάλα έβγαζαν πάθος, συναίσθημα και αυθεντικότητα. Που δεν δίσταζαν να αγαπήσουν μια φανέλα, να δεθούν με τον κόσμο, να παίξουν για το «εμείς» και όχι το «εγώ». Που δεν ξεπουλήθηκαν στο πρώτο συμβόλαιο, που προτίμησαν να γράψουν ιστορία με τρόπο αληθινό και ανεπιτήδευτο.
Αυτή είναι η δική μου ενδεκάδα. Μια ενδεκάδα γεμάτη ποδοσφαιρικούς ρομαντικούς. Γιατί, τελικά, το ποδόσφαιρο δεν είναι μόνο νίκες. Είναι κυρίως ιστορίες. Και αυτοί οι παίκτες, ήταν ιστορίες από μόνοι τους.
Τερματοφύλακας: Τζανλουίτζι Μπουφόν
Αν έπρεπε να επιλέξω έναν μόνο άνθρωπο να σταθεί κάτω από τα δοκάρια αυτής της ενδεκάδας, αυτός δεν θα μπορούσε να είναι άλλος από τον Τζανλουίτζι Μπουφόν.
Όχι μόνο για τις αμέτρητες αποκρούσεις του. Όχι για τις εμφανίσεις του στα Μουντιάλ, στους τελικούς, στις μεγάλες ευρωπαϊκές βραδιές. Αλλά γιατί στο πρόσωπό του καθρεφτίστηκε για χρόνια ολόκληρα το πάθος, η πίστη, η σταθερότητα και η σπάνια αφοσίωση.
Ακόμα και όταν η καριέρα του θα μπορούσε να κλείσει με ένα τελευταίο “μεγάλο” συμβόλαιο, εκείνος προτίμησε να συνεχίσει σιωπηλά, σαν φύλακας της ποδοσφαιρικής αξιοπρέπειας.
Στόπερ: Κάρλες Πουγιόλ
Ο Κάρλες Πουγιόλ δεν ήταν ο πιο κομψός, ούτε ο πιο τεχνικός αμυντικός της εποχής του. Ήταν όμως εκείνος που έπαιζε λες και κάθε ματς ήταν το τελευταίο της ζωής του. Κάθε τάκλιν ήταν προσωπική υπόθεση. Κάθε μονομαχία, μια μάχη τιμής.
Δεν έβγαζε κραυγές, δεν πουλούσε ύφος. Ήταν πάντα ο πρώτος στη φωτιά, και ο τελευταίος που θα άφηνε συμπαίκτη μόνο του. Ξεχείλιζε από αξιοπρέπεια, σεμνότητα και αγάπη για τη φανέλα — τη φανέλα της Μπαρτσελόνα, αλλά και της Ισπανίας.
Και αν έπρεπε να επιλέξω μια μόνο εικόνα να τον συνοψίσω, θα ήταν εκείνη που δεν πανηγυρίζει το γκολ του στο Μουντιάλ, αλλά τρέχει πρώτος να σηκώσει πεσμένο συμπαίκτη. Γιατί για τον Πουγιόλ, πιο σημαντικό κι από το σκορ, ήταν ο άνθρωπος δίπλα του.
Δεξί μπακ: Ντάνι Άλβες
Ο Ντάνι Άλβες ήταν πολλά παραπάνω από ένας επιθετικογενής δεξιός μπακ. Ήταν ένας καλλιτέχνης με καρδιά μαχητή. Όπου κι αν έπαιζε — από τη Σεβίλλη, στη Μπαρτσελόνα, στη Βραζιλία — άφηνε στο χορτάρι κάτι αληθινό: την αυθεντική του αγάπη για το παιχνίδι.
Για έναν παίκτη που κατέκτησε τα πάντα, αυτό που τον καθόρισε δεν ήταν οι τίτλοι, αλλά ο τρόπος που έπαιζε: με ζωντάνια, πάθος και αφοσίωση. Σαν παιδί που δεν ήθελε να τελειώσει ποτέ το παιχνίδι του.
Αριστερό μπακ: Μαρσέλο
Ο Μαρσέλο δεν έπαιξε ποδόσφαιρο, το χόρεψε. Από τις πρώτες του εμφανίσεις στη Ρεάλ Μαδρίτης, κουβαλούσε μια αυθεντική βραζιλιάνικη ελευθερία που έσπαγε τα στερεότυπα της θέσης του αριστερού μπακ.
Ήταν παθιασμένος και δημιουργικός. Ήταν εκείνος που δεν φοβόταν να κάνει ντρίμπλα στο 90’, που έπαιζε σαν να ήταν ακόμα στην παραλία του Ρίο, κι ας βρισκόταν στο Μπερναμπέου.
Δεν ήταν ποτέ τέλειος αμυντικά. Μα κανείς δεν τον λάτρεψε για την αμυντική του σταθερότητα. Τον λάτρεψαν γιατί ζούσε κάθε φάση σαν να κρέμεται η ζωή του από εκείνη .
Κι όταν αποχαιρέτησε τη Ρεάλ, το έκανε με δάκρυα και αγάπη. Όχι μόνο γιατί είχε γράψει ιστορία, αλλά γιατί είχε αγαπήσει και αγαπηθεί αληθινά. Όχι σαν επαγγελματίας. Σαν άνθρωπος του ποδοσφαίρου.
Στόπερ: Σέρχιο Ράμος
Σε κάθε ματς, σε κάθε μονομαχία, έδειχνε πως η φανέλα της Ρεάλ Μαδρίτης δεν ήταν απλά ένα κομμάτι ύφασμα.Δεν δίσταζε να βάλει το σώμα του μπροστά, να παλέψει μέχρι τελικής πτώσης, να παίξει τραυματίας. Ήταν ο παίκτης που πολλές φορές σήκωσε την ομάδα στις πλάτες του, με ηρωικές εμφανίσεις που έμειναν στην ιστορία.
Πέρα από τη σκληράδα, όμως, ο Ράμος είχε και μια ρομαντική πλευρά — έκλαψε ανοιχτά για τη φανέλα, για τους συμπαίκτες του, για τις στιγμές που τον σημάδεψαν. Ήταν ο αρχηγός που δεν φοβόταν να δείξει συναίσθημα, συνδυάζοντας το πάθος με την ευαισθησία.
Ακόμα κι αν διχάζει με το στυλ παιχνιδιού του, κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει πως ο Σέρχιο Ράμος υπήρξε ένας αληθινός ποδοσφαιρικός ρομαντικός — που έζησε το ποδόσφαιρο όπως εκείνος θεωρούσε σωστό.
Κεντρικός χαφ: Σέρχιο Μπουσκέτς
Ηγεσία είναι να ξέρεις πότε να κάνεις την πάσα που αλλάζει το παιχνίδι και μαέστρος σε αυτό ήταν για μένα ο Σέρχιο Μπουσκέτς δεν είναι ο πιο θεαματικός παίκτης, αλλά είναι από εκείνους που χτίζουν την ομάδα από το κέντρο με τη σοφία και την ψυχραιμία τους.
Στη Μπαρτσελόνα και την Ισπανία, αποτέλεσε τον πυρήνα που κράτησε την ομάδα ενωμένη, το μυαλό που δούλευε πίσω από τα φώτα. Ήταν εκείνος που με την απλότητα και τη συνέπειά του απέδειξε ότι το ποδόσφαιρο δεν είναι μόνο για τους σκόρερ και τα μεγάλα κόλπα αλλά για εκείνους που διαθέτουν μυαλό.
Κεντρικός μέσος: Αντρές Ινιέστα
Ο Αντρές Ινιέστα ήταν η ήρεμη δύναμη μέσα στο χάος του σύγχρονου ποδοσφαίρου. Δεν έπαιζε για τα εξώφυλλα, αλλά για τη χαρά του παιχνιδιού, για τη σύνδεση με τους συμπαίκτες του, για την κίνηση που θα φτιάξει τον ρυθμό της ομάδας.
Όταν είχε τη μπάλα στα πόδια, όλα έμπαιναν σε τάξη. Ηρεμία, απλότητα, ουσία — ένας παίκτης που έμοιαζε να μην ανήκει στην εποχή του. Δεν σκόραρε συχνά, αλλά όταν το έκανε, ήταν στιγμές καθοριστικές.
Ο Ινιέστα ήταν ο συμπαίκτης που όλοι αγαπούσαν, ο αντίπαλος που όλοι σέβονταν, και το παιδί που ποτέ δεν ξέχασε να παίζει με σεβασμό, ταπεινότητα και καρδιά.
Πιστός στην Μπαρτσελόνα, ακόμα και όταν μπορούσε να φύγει.
Εξτρέμ: Φρανκ Ριμπερί
Ο Ριμπερί δεν ήταν απλώς ένας εξτρέμ — ήταν μια δύναμη της φύσης. Με τη μπάλα στα πόδια, μπορούσε να κάνει τα πάντα: να διαλύσει άμυνες, να μπει με τρέλα στην περιοχή, να δώσει την κρίσιμη ασίστ ή να σκοράρει εκεί που δεν το περίμενες.
Αλλά αυτό που τον έκανε ξεχωριστό, δεν ήταν μόνο το ταλέντο, ήταν η ιστορία του, η ψυχή του και το πείσμα του. Μεγάλωσε σε φτώχεια, πέρασε δυσκολίες από παιδί (με εμφανές σημάδι στο πρόσωπο από τροχαίο), και όμως δεν άφησε τίποτα να τον λυγίσει. Αντίθετα, πήρε τη ζωή από τα μαλλιά και την έκανε ποδόσφαιρο.
Στην Μπάγερν Μονάχου έγινε θρύλος. Έπαιξε με καρδιά, δεν σταμάτησε ποτέ να μάχεται, και έμεινε πιστός στον σύλλογο όταν άλλοι θα είχαν φύγει. Ήταν ο παίκτης που, και σε τελικούς και σε βροχή και σε τραυματισμούς, έδινε τα πάντα χωρίς να ζητάει χειροκρότημα.
Επιθετικός: Φερνάντο Τόρες
Ο Φερνάντο Τόρες, ο “El Niño”, ήταν κάτι παραπάνω από ένας σπουδαίος επιθετικός. Ήταν ένας παίκτης που έπαιζε με την καρδιά του.
Αναδείχθηκε μέσα από τη λατρεμένη του Ατλέτικο Μαδρίτης, έγινε αρχηγός σε νεαρή ηλικία και σύντομα ξεχώρισε για το ήθος, τη σεμνότητα και τη μαχητικότητά του. Και ακόμα κι όταν ήρθαν τραυματισμοί και δύσκολες στιγμές, ποτέ δεν τα παράτησε. Συνέχισε να παίζει με αξιοπρέπεια, με σεβασμό, και με τη νοοτροπία του ρομαντικού επιθετικού: του παίκτη που δεν ήθελε απλώς να σκοράρει, αλλα να ζει μέσα από αυτό που αγαπούσε να κάνει. Να παίζει ποδόσφαιρο.
Μεσοεπιθετικός / Επιθετικός: Φραντσέσκο Τότι
Η ψυχή της Ρώμης, ο βασιλιάς που ποτέ δεν θέλησε να φορέσει στέμμα αλλού.
Ο Φραντσέσκο Τότι δεν ήταν, απλώς, ένας παίκτης. Ήταν ο ζωντανός θρύλος της Ρόμα, που έπαιξε ολόκληρη την καριέρα του με τα χρώματα της πόλης του. Ήταν ο ποδοσφαιριστής που αγάπησε την ομάδα του πέρα από τα χρήματα, τα τρόπαια ή τη δόξα.
Στο γήπεδο, ο Τότι έδινε τα πάντα με έναν μοναδικό συνδυασμό τεχνικής, φαντασίας και πάθους. Έπαιζε για το κοινό, για τους συμπαίκτες, για την πόλη που τον μεγάλωσε — για κάτι πολύ μεγαλύτερο από τον ίδιο.
Ο χαρακτήρας του, η αφοσίωσή του, και η πίστη του σε μια ιδέα ποδοσφαίρου που σέβεται τις ρίζες και το συναίσθημα, τον καθιστούν έναν από τους πιο αληθινούς ρομαντικούς στην ιστορία του αθλήματος.
Επιθετικός: Λιονέλ Μέσι
Το σύγχρονο ποδόσφαιρο χωρίς τον Λιονέλ Μέσι δεν θα ήταν το ίδιο.
Από μικρή ηλικία το αστείρευτο ταλέντο του ξεχώρισε, και γρήγορα βρήκε σπίτι στην ομάδα της καρδιάς του — την Μπαρτσελόνα. Εκεί ανδρώθηκε, μεγαλούργησε και κατέκτησε τα πάντα, όχι μόνο με γκολ και τίτλους, αλλά με σεμνότητα, ήθος και καθαρή ποδοσφαιρική ψυχή.
Κάθε φορά που ακουμπούσε την μπάλα, ο χρόνος σταματούσε. Έτρεχε με ελαφρύ βήμα, κουβαλώντας τη μπάλα σαν προέκταση του σώματός του, περνούσε το μισό γήπεδο σαν να ήταν παιδική χαρά, και δημιουργούσε στιγμές που έμεναν χαραγμένες στη μνήμη.
Όμως αυτό που τον έκανε μοναδικό, δεν ήταν μόνο οι ντρίμπλες και τα γκολ του. Ήταν το ότι έπαιζε για το πάθος του, όχι για τα φώτα. Ήταν ο παίκτης που προτιμούσε να δώσει την τελική πάσα σε έναν συμπαίκτη, αντί να κυνηγήσει τη δόξα για τον εαυτό του.
Ο Μέσι δεν χρειάστηκε να φωνάξει ποτέ για να τον ακούσουν. Μίλησε με το παιχνίδι του, με την αφοσίωση του, με την απόλυτη αγάπη για το ποδόσφαιρο. Ένας ήσυχος ηγέτης, ένας καλλιτέχνης του γηπέδου και ένας ρομαντικός που δεν έπαιξε απλώς μπάλα ,την ένιωσε βαθιά και την μετέδωσε σε όλους μας.