Με την πρώτη του ποιητική συλλογή ο Νίκος Παντερής αναδύεται ως μια νέα, δυνατή φωνή στην ποίηση προσκαλώντας μας σε μια βαθιά εξερεύνηση του χρόνου και της μνήμης.
Χρησιμοποιώντας πυκνές κι εκλεπτυσμένες λέξεις ο ποιητής δημιουργεί έναν κόσμο όπου το παρόν και το παρελθόν συγκρούονται και συνυπάρχουν.
Σ’ αυτήν την ποιητική συλλογή οι αναγνώστες θα βρουν έναν μοναδικό διάλογο ανάμεσα στο “εγώ” και το “εσύ”, μια διαρκή αναμέτρηση που αποτυπώνει την δυαδικότητα της ανθρώπινης ύπαρξης.
Μέσα απ’ την ευαισθησία και την υπαινικτικότητα των στίχων του ο Παντερής μεταφέρει τις εσωτερικές του μάχες αναδεικνύοντας την ακατάπαυστη ροή του χρόνου και την σημασία της μνήμης.
Η συλλογή αυτή δεν περιορίζεται, απλώς, στα ποιήματα, αλλά προσφέρει μια βαθιά εσωτερική αναζήτηση αποκαλύπτοντας την ουσία της ανθρώπινης εμπειρίας.
Οι λέξεις του ποιητή φωτίζουν το σκοτάδι του χρόνου προσφέροντας στιγμές φώτισης και κατανόησης.
Αφήστε τις λέξεις των ποιημάτων να σάς οδηγήσουν σ’ ένα ταξίδι στον χρόνο και στην μνήμη. Ένα ταξίδι που θα σάς αγγίξει βαθιά και θα σάς προβληματίσει ευχάριστα.
Πρώτη φορά συμφωνώ τόσο μα τόσο πολύ με περιγραφή οπισθόφυλλου βιβλίου.
Πραγματικά, επρόκειτο για ένα ταξίδι προσωπικής αναζήτησης, για ένα ταξίδι μνήμης και σκέψεων. Όλο το ουσιαστικό απόσταγμα του της ύπαρξης και του βιώματος και ψήγματα σοφίας εμπεριέχονται στις λέξεις τούτων των σύντομων ποιημάτων, εκφράσεων που φαντάζουν άλλοτε ξεσπάσματα ψυχής κι άλλοτε συνειδητοποιήσεις μιας ζωής.
Αυτό τ’ οποίο με κέντρισε στο σύνολο του έργου ήταν η γκάμα των συναισθημάτων και των καταστάσεων που ενυπάρχουν σε τούτες τις σελίδες.
Οι σκέψεις, οι λέξεις, το έργο καταπιάνονται με λογής – λογής εκφάνσεις της πολυδιάστατης ζωής. Η συνύπαρξη του εγώ με το εμείς και το μαζί. Οι ρόλοι που καλούμαστε να φέρουμε σε πέρας στην διάρκεια της ημέρας, “η αμφίεση ρουτίνας” που λέει κι ο ποιητής, τα πρέπει και τα μη που καταδυναστεύουν την ύπαρξή μας.
Όλα μέσα στην ζωή τρέχουν, όλα έχουν ροή, ο χρόνος δεν μάς περιμένει. Ο χρόνος είναι παντοδύναμος. Πότε φτερό και πότε καρφί.
Στιγμές, πράξεις. Αυτά έχουν σημασία. Αυτά δείχνουν την ουσία, την αγάπη.
Ο ποιητής δεν μένει στην επιφάνεια, σκαλίζει το βάθος.
Με παρουσίες κι απουσίες. Μ’ αναμνήσεις που τρεμοπαίζουν. “Με ήχους από λόγια, πολύχρωμα στολίδια”.
Προχωρά. Προσφέρει τροφή για σκέψη.
Η σύγκριση υπονομεύει την κατάκτηση. Τ’ ανθρώπινα πλάνα και σχέδια ματαιώνονται είτε για καλό είτε για κακό. Συμβάσεις γύρω τριγύρω. Γινόμαστε, άραγε αυτό που θέλουμε ή αυτό που θέλουν οι άλλοι να θαυμάζουν; Αδήριτη η ανάγκη για αλήθεια, ερμηνεία, κατανόηση. Οι προσδοκίες αποτελούν τροχοπέδη. Η χαρά και η λύπη προχωράνε μαζί. Όλα απαιτούν ισορροπία. Στο αναπόδραστο ενστάσεις δεν χωράνε. Το απροσδιόριστο είναι κάτι που πάντα μάς κατατρέχει. Όλα οφείλουμε να τα διαχειριζόμαστε. Κυρίως, τ’ απρόβλεπτα. Απαιτούνται αμοιβαίες υποχωρήσεις, καθώς ο συμβιβασμός αποτελεί τρόπο, για να προχωράς. Η ελπίδα. Γινόμαστε ελπίδα για εμάς. Γινόμαστε ελπίδα για τους άλλους. Φάροι. Όσο πηγαίο ή δύσκολο μάς είναι. Λογική και συναίσθημα. Πόσες αποστάσεις ανάμεσά τους; Ποιος κερδίζει; Το τέλος απ’ την μια, το ξεκίνημα, η ανάταση απ’ την άλλη.
Και δεν σταματά.
Ο ρόλος της μάνας, ο ιερός, ο αναντικατάστατος. Τα γηρατειά. Ο πόνος της άνοιας, της λησμονιάς. Και το αντίγραφο, διότι, μοιραία, μοιάζουμε στους προγόνους μας, είτε το θέλουμε είτε όχι. Ο τρισυπόστατος εαυτός. Η αγία τριάδα. Σκέψη, λόγος, πράξη. “Και τα μάτια των άλλων καθρέπτες” που, με την σειρά μας, “μάς κοιτάζουμε μ’ απορία”. Μήπως δεν είμαστε αυθεντικοί; Μήπως είμαστε οι άλλοι; Όλοι ίδιοι. Έρμαια της κατανάλωσης.
Όλοι οι αναγνώστες, όλοι όσοι πιάσουν στα χέρια τους τούτο το βιβλίο θα ταυτιστούν, θα βρουν κομμάτια τους μέσα του. Όπως κι εγώ. Όπως κι εσύ. Σίγουρα. Και θα προβληματιστείς. Και θα γελάσεις. Και θα λυπηθείς. Ίσως και να δακρύσεις. Διότι σε τούτες τις γραμμές θα δεις θα περνάει από μπροστά σου η ζωή σου η ίδια.
Ενεστώτας διαρκείας.
Επειδή η ζωή υπάρχει και τρέχει ανεξάρτητα από εμάς;
Επειδή ο άνθρωπος ζει αποκλειστικά στο τώρα και για το τώρα;
Επειδή ο ενεστώτας είναι ό,τι πιο χειροπιαστό έχουμε;
Επειδή όλα αποτελούν μια επαναληπτικότητα που όλοι την ζουν;
Εσύ, άραγε, τι ερμηνεία δίνεις;