Η μέρα, Κυριακή 5 Ιουνίου, η τοποθεσία, Μέγαρα Αθηνών λίγο μετά την έξοδο της ΕΟ75 στην μοναδική πίστα αυτοκινήτων στην Αθήνα. Μια μέρα που δεν θα την ξεχάσω ποτέ, μια μέρα που έχασα μαζί με μια Alfa Romeo Giulietta, την παρθενιά μου στις πίστες.
Μετά την αγορά μιας ολοκαίνουριας Alfa Romeo Giulietta αποφάσισα να ξεκινήσω να ψάχνω για συντροφιά στην τρέλα που με διακατέχει από μικρό παιδί, τα αυτοκίνητα, αποφάσισα να βρω μια κοινότητα εξίσου τρελαμένων για τα αυτοκίνητα που δεν θα δίσταζα να αναλύω γωνίες καμπερ/καστερ, “χτίσιμο” μοτέρ και επιλογές κατάλληλων ελαστικών. Στην αναζήτηση μου αυτή ανακάλυψα δυο κοινότητες το alfisti.gr και το alfaclub.gr. Το ένα περισσότερο παρεΐστικο ενώ το άλλο πιο επίσημο και οργανωμένο, με πολλές διοργανώσεις ελευθέρων track day. Τώρα θα μου πείτε <<Track day? Τι είναι τούτο, τρώγεται;>>. Τα track days είναι κάποιες μέρες οι οποίες οι πίστες αγώνων ανοίγουν τις πύλες τους και υποδέχονται κάθε αυτοκίνητο που θέλει να δοκιμάσει την πίστα, χωρίς να οργανώνεται κάποιος αγώνας και να υπάρχουν έπαθλα αλλά και χωρίς να υπάρχει ανταγωνισμός μεταξύ των συμμετεχόντων, χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν θα απολαύσετε ίντριγκες και ανταγωνισμούς μεταξύ των συμμετεχόντων στα pit stop – όλα όμως σταματούν και ξεκινούν μόνο εκεί, στα pit stop. Απλοί άνθρωποι αλλά και επαγγελματίες οδηγοί δράττονται τέτοιων ευκαιριών προκειμένου να οδηγήσουν τα αυτοκίνητα τους σε ρυθμούς απαγορευτικούς στους δημόσιους δρόμους, να τα μάθουν λίγο καλύτερα αλλά και για να δοκιμάσουν τις τελευταίες μετατροπές που έχουν τοποθετήσει. Και αφού τελειώσαμε με την ανάλυση των αγνώστων όρων προχωράμε στο επί τούτου. Μετά λοιπόν την συμπλήρωση των 4 χιλιάδων χιλιομέτρων στο δρόμο, απόσταση που θεωρείται παραπάνω από ικανοποιητική για ένα αυτοκίνητο να “στρώσει” αποφάσισα να συμμετέχω και εγώ στο 3ο Open Track Day Alfa Romeo του alfaclub.gr.Γιατί πήγες εσύ Άγγελε εκεί; Είσαι μήπως επαγγελματίας οδηγός; Κάθε άλλο αγαπητοί αναγνώστες παρά επαγγελματία θα μπορούσε κάποιος να με πει, έχοντας πάρει το δίπλωμα οδήγησης μου μόλις 5 χρόνια πριν! Αυτό που ήθελα εγώ να καταφέρω δοκιμάζοντας το αυτοκίνητο μου στην πίστα ήταν να βρω τα δικά μου όρια αλλά και του αυτοκινήτου μου. Βρέθηκα λοιπόν στις 9:30 στο Athens Circuit, με μια παρέα 64 άλλων τρελαμένων αυτοκινητιστών. Μπήκα στην γραμματεία, δήλωσα τον εαυτό μου, μπήκα σε κατηγορία στην οποία θα έτρεχα μαζί με αυτοκίνητα ανάλογων ιπποδυνάμεων και πήρα νούμερο.
Το πρώτο μέρος της ημέρας ήταν αφιερωμένο σε ελεύθερες δοκιμές όπου έμπαιναν στην πίστα 7-10 αυτοκίνητα κάθε φορά και δοκίμαζαν το αυτοκίνητο τους στην πίστα προκειμένου να βεβαιωθούν πως στο δεύτερο μέρος της ημέρας, που θα χρονομετρούνταν, θα μπορούσαν να επιτύχουν τον καλύτερο δυνατό χρόνο γύρου. Μπήκα και εγώ λοιπόν μαζί με τον φίλο μου τον Ηλία, έναν έμπειρο οδηγό αγώνων καρτ και προσφάτως και αγώνων ασφάλτινων ράλι. Η πρώτη μου πραγματική γνωριμία με το αυτοκίνητο μου ήταν απίθανη. Ένα σασί που σου έδινε όση εμπιστοσύνη χρειαζόσουν για να οδηγείς σε στροφές με πολλά περισσότερα χιλιόμετρα από όσα θα περίμενες. Κρατήματα χωρίς έλεος, αναρτήσεις πλασμένες από τους καλύτερους μετρ οδηγικής απόλαυσης, που έδιναν στο αυτοκίνητο μια απίστευτα ουδέτερη ισορροπία τόσο στις στροφές όσο και σε απότομα φρεναρίσματα, σημεία που πολλά αυτοκίνητα υποφέρουν λόγω κακών επιλογών του κατασκευαστή. Έναν κινητήρα που τραγούδαγε στα αυτιά μου ακόμα και μέσα από το κράνος, χάριν και στην πρόσφατη αλλαγή εξάτμισης που πέρασε η Giulietta. Μια εξάτμιση που στα κατεβάσματα ταχυτήτων έκανε αισθητή την παρουσία της με ένα διακριτικό αλλά άκρως απίθανο σκάσιμο, κάτι που σε έκανε να πιστεύεις πως το αυτοκίνητο ήταν ζωντανό και σε αντάμειβε για την καλή οδήγηση σου, ήταν σαν να μου έλεγε “Μπράβο Άγγελε, αυτή ήταν μια πολύ καλή αλλαγή, συνέχισε έτσι”. Το κιβώτιο ταχυτήτων δεν σου έλεγε ποτέ όχι στις αλλαγές ταχυτήτων όσο ψηλά και να ήταν οι στροφές του κινητήρα, δίνοντας πάντα την αίσθηση μιας θερμής χειραψίας με το αυτοκίνητο. Στην συνέχεια έδωσα το αυτοκίνητο στον συνοδηγό Ηλία – παράτυπα βέβαια, ενώ κάπου εδώ θα ήθελα να ζητήσω συγγνώμη από τους διοργανωτές για αυτό αν ποτέ το διαβάσουν, για να μου δείξει πως πραγματικά φτάνεις το αυτοκίνητο στα όρια του. Εκεί ήταν που έμεινα άφωνος με το πώς μπορούσε ένα αυτοκίνητο από το εργοστάσιο να είναι τόσο καλά φτιαγμένο. Ο Ηλίας μπόρεσε να βρει πολύ περισσότερο φρένο κρυμμένο στο αυτοκίνητο, φρενάροντας πολύ πιο κοντά στην στροφή, κάνοντας το αυτοκίνητο να λάμπει στα μάτια μου! Επιταχύνοντας πολύ περισσότερο στην έξοδο των στροφών. Αυξάνοντας κάθε αισθητήριο μου στο 11 προσπάθησα να ρουφήξω όσα μαθήματα μπορούσα περισσότερα από αυτό που βίωνα, προσπαθούσα να δω κάθε σημείο στην πίστα που φρέναρε, γιατί όλη αυτή η εμπειρία ήταν ένα σπουδαίο σχολείο για το δεύτερο σκέλος, για την χρονομέτρηση. Βγήκα από το αυτοκίνητο έχοντας πολλά πράγματα να τριγυρίζουν στο κεφάλι μου ξέροντας πως έπρεπε να βάλω όλα όσα έμαθα σε εφαρμογή. Στο στόμα και των δύο μας τριγυρνούσαν συνεχώς οι ίδιες λέξεις, απίθανο κράτημα, τρομερή προθυμία στο στρίψιμο, απίστευτα φρένα που δεν μπορούσαμε να τα κάνουμε να υπερθερμανθούν,αλλά γιατί να ψοφάει έτσι ο κινητήρας στις 6000 στροφές ενώ έχει να δώσει ακόμα 500; Γενικότερα και οι 2 μείναμε έκπληκτοι από ένα αυτοκίνητο που δεν έχει πειραχθεί στο παραμικρό, ούτε καν στα λάστιχα του!
Είχε έρθει ωστόσο η ώρα για το δεύτερο σκέλος της ημέρας, τις χρονομετρήσεις. Μετά από μια σύντομη ενημέρωση από τους διοργανωτές για τον τρόπο διεξαγωγής αυτού του σκέλους. Ξεκίνησαν ανά 2 τα αυτοκίνητα της κάθε κατηγορίας να βγαίνουν στην πίστα και να κάνουν ό,τι καλύτερο μπορούν. Ο κάθε οδηγός είχε στην διάθεση του 3 γύρους προκειμένου να βγάλει ότι καλύτερο μπορεί από το αυτοκίνητο του. Οι κατηγορίες περνούσαν και ο χρόνος κυλούσε. Έτρεξε η Α, η Racing η Γ κατηγορία που είχε μερικά απίθανα αυτοκίνητα όπως μια Alfa Romeo 156 Sportwagon με τον διάσημο κινητήρα της Alfa Romeo, Busso 3.2 V6, μια turbo Alfa Romeo 75. Ήρθε επιτέλους η σειρά μου και μπήκα πρώτος πρώτος στην γραμμή εκκίνησης, ήθελα να έχω όσο το δυνατόν περισσότερο την πίστα δική μου, δεν ήθελα να ανησυχώ για τον άλλο οδηγό που θα έτρεχε μαζί μου, ήθελα να συγκεντρωθώ όσο το δυνατόν περισσότερο στο να βγάλω ό,τι καλύτερο είχε να μου δώσει το αυτοκίνητο. Ξεκινάω, λοιπόν, με έναν εξαιρετικό πρώτο γύρο όπου πετυχαίνω όλα τα κερμπ και ανοίγω όσο περισσότερο μπορώ το αυτοκίνητο, όμως καταστροφή προς το τέλος του πρώτου γύρου υπερεκτιμώ τις δυνατότητες του αυτοκινήτου και παίρνω μια στροφή πολύ γρηγορότερα από όσο θα έπρεπε και αναγκάζομαι να κόψω στο μέσο της στροφής χάνοντας πολύτιμο χρόνο, στον δεύτερο γύρο προσπαθώντας να ξαναβρώ όλα τα κερμπ δεν επιταχύνω αρκετά και χάνω πολύτιμο χρόνο, ενώ στον τρίτο και τελευταίο μου γύρο δεν φρενάρω καλά για την πρώτη στροφή καθώς γλιστράει το πόδι μου από το φρένο και χάνω το σημείο φρεναρίσματος καταλήγοντας να προσπαθώ να φρενάρω το αυτοκίνητο προκειμένου να στρίψω το αυτοκίνητο στην στροφή. Ο καλύτερος χρόνος μου για εκείνη την ημέρα 1:23.10.
Πέρασα απίθανα εκείνη την ημέρα, για πρώτη μου φορά ένιωσα ένα αυτοκίνητο στο όριο του, γέλασα, διηγήθηκα ιστορίες και άκουσα απίθανες διηγήσεις άλλων αυτοκινητιστών. Ένα όμως είναι το σίγουρο, δεν θα είναι η τελευταία φορά που πηγαίνω σε ένα track day, μπορώ να κάνω καλύτερο χρόνο στην πίστα των Μεγάρων και θα τα καταφέρω!
Μέχρι τότε καλό σας βράδυ και οδηγείτε πάντα νηφάλιοι, με ζώνη ασφαλείας και σεβόμενοι τον Κ.Ο.Κ. Αν θέλετε να τρέξετε το αυτοκίνητο σας απλά πηγαίνετε σε ένα track day, κρατήστε τον εαυτό σας και τους άλλους οδηγούς στον δρόμο ασφαλείς έτσι!