Σαν αγορά υποδημάτων για παιδιά που ακόμα δεν έχουν ενηλικιωθεί. Σαν σμήνος πελαργών ή μελαγχολικών περιστεριών. Σαν ακροβάτες που κινούνται σε φανταστικά σχοινιά. Σαν κέντημα γριάς από την Κρήτη. Είναι φωταγωγός, προαγωγός, άρχων, εξ άρχων, ιδαλγός, και όπως θα έλεγε, παραλλαγμένα, ο Σουρής επιτυχώς: “Η Παρί τους ελέφαντες διώκει και τιμή επιδιώκει!”.
To κράτος του Κατάρ θα εκπροσωπηθεί στο ερχόμενο Παγκόσμιο Κύπελλο με την καλύτερη τριάδα της ιστορίας του. Μέσι, Νεϊμάρ, Εμπαπέ. Η μεσοαμυντική του λειτουργία θα στηριχθεί σε εκείνους που έχασαν τη ζωή τους στα κατασκευαστικά έργα, ενώ στον πάγκο θα είναι όλοι εκείνοι οι μπουκωμένοι ακτιβιστές, οι προοδευτικές κυβερνήσεις της κεντρικής και βόρειας Ευρώπης που εθελοτυφλούν μπροστά στη βαρβαρότητα, στις παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων προσδοκώντας την, πιθανή, εμφύσηση νέων κεφαλαίων και ενεργειακών πόρων στις ιμπεριαλιστικές συγκρούσεις και οι εταιρείες ένδυσης με τα κροκοδείλια δάκρυα στα μισοσβησμένα γράμματα κάθε φανέλας.
Η κοινωνική συνείδηση διαμορφώνεται σε σύνθετα κοινωνικά ζητήματα, όπως η βία κατά των γυναικών, η «ταυτότητα φύλου», και ο ρατσισμός. Ο κάθε άνθρωπος προβάλλει, βασικά, ως φορέας εργασιακής ικανότητας, ως φορέας του εμπορεύματος «εργατική δύναμη», δηλαδή ως φορέας εμπορεύσιμων «προσόντων». Όσο εντείνονται η αποδόμηση της προσωπικότητας και της κοινωνικότητας μέσω της αλλοτρίωσης, του καταναλωτισμού και της «κουλτούρας του ναρκισσισμού», το κεφάλαιο, τα θεσμικά και εξωθεσμικά όργανά του σε εθνικό και διεθνικό επίπεδο προβάλλουν παρελκυστικά και προτάσσουν επίπλαστες ανάγκες και επιθυμίες, πρότυπα που συνδέονται με ρευστές μονήρεις ταυτότητες βάσει των οποίων προάγονται ποικίλα ατομικά «δικαιώματα», πάντα σε αντιδιαστολή με τα συλλογικά-ταξικά. Οι καταναλωτικές προτιμήσεις, ως συνδηλωτικά στοιχεία ύφους ζωής (life style) και γούστου, αφήνουν το στίγμα τους στον τρόπο προβολής του εαυτού ως εμπορεύσιμου «προσοντούχου», ενώ η απολυτοποίηση της σπουδής για ακραίο αυτοπροσδιορισμό του ατομικού υποκειμένου μέσω ανερμάτιστης αναζήτησης «ταυτοτήτων φύλου» και προτιμήσεων, καταλήγει μια βασανιστική διαδικασία χωρίς τέλος και χωρίς υποκείμενο.
Ανάμνηση αδυναμίας
Περί τα μέσα Ιουνίου η διοίκηση της Παρί αντικατέστησε το Λεονάρντο με το Λουίς Κάμπος, ο οποίος πήρε τα ηνία του αγωνιστικού σχεδιασμού. Ο Κάμπος μαζί με το Γκαλτιέ ήταν οι απόλυτοι πρωταγωνιστές στο άλμα της Λιλ έως και την κατάκτηση του πρωταθλήματος την περίοδο 2020-21. Το Δεκέμβριο του 2009 ο Γκαλτιέ κάθισε για πρώτη φορά σαν πρώτος προπονητής στον πάγκο σε εντός έδρας παιχνίδι με τη Μαρσέιγ, που στο τέλος της σεζόν κατέκτησε το τρόπαιο. Εκεί, έμεινε για οκτώ χρόνια. Ο Γκαλτιέ ανέλαβε τη Λιλ στη 19η θέση με το ένα πόδι στη δεύτερη κατηγορία και όχι μόνο την έσωσε από τη χρεωκοπία, αλλά κατάφερε να γεμίσει με χρήμα τα ταμεία της και να την αφήσει πρωταθλήτρια. Χτισμένα όνειρα εκεί που οι ελπίδες τελειώνουν.
Συνολικά, από την ημέρα που ανέλαβε τη Λιλ στα ταμεία της ομάδας μπήκαν 400 εκατομμύρια ευρώ από πωλήσεις ποδοσφαιριστών. Το ίδιο διάστημα οι αγορές ήταν 168 εκατομμύρια. Μόλις ολοκληρώθηκε η συνεργασία του με τη Λιλ, ο Γκαλτιέ είχε προτάσεις τόσο από τον Ολά της Λιόν, όσο και το Ράκτλιφ της Νις. Είναι η στιγμή που ενώ θεωρείς πως έχεις όλες τις απαντήσεις, ξαφνικά, αλλάζουν οι ερωτήσεις!
Με τη Νις, έπαιξε τελικό κυπέλλου, τερμάτισε στην πέμπτη θέση της βαθμολογίας και βγήκε στο Kόνφερενς Λιγκ. Τελικά, ο Κάμπος έδωσε 10 εκατομμύρια ευρώ και τον αγόρασε, φέρνοντάς τον στο Παρίσι. Όμως, ο σύλλογος της γαλλικής πρωτεύουσας έχει μια ιδιαιτερότητα. Έχει ανοίξει υπερβολικά την ψαλίδα με τους εγχώριους ανταγωνιστές της, σε σημείο που ο στόχος να είναι η κατάκτηση του Τσάμπιονς Λιγκ και αυτός να είναι ο πήχης και το μέτρο σύγκρισης για την επιτυχία ή την αποτυχία. Κάπου εδώ, προκύπτει το παράδοξο! Τα γαλλικά μέσα ενημέρωσης θέτουν από τις αρχές Αυγούστου το ερώτημα για το πώς γίνεται μία ομάδα, που έχει σαν απόλυτο στόχο την κατάκτηση της κορυφαίας διασυλλογικής διοργάνωσης να επιλέγει έναν προπονητή, ο οποίος δεν έχει την παραμικρή εμπειρία από νοκ άουτ αγώνες της συγκεκριμένης διοργάνωσης. Δεν έχει δώσει ούτε μισό νοκ άουτ ευρωπαϊκό παιχνίδι στην καριέρα του!
Ωστόσο, ο Γάλλος προπονητής, κατά την άποψη της στήλης, θα κριθεί από το κατά πόσο θα μπορεί να παραμερίσει τις ιδιοτελείς φιλοδοξίες των βεντετών για να υποταχθούν στο συλλογικό καλό. Εκεί, απέτυχε, εμφατικά, ο Ποκετίνο. Υπενθυμίζουμε τον επαναληπτικό, στη Μαδρίτη, και τη μη παρέμβασή του όταν η Ρεάλ ανέτρεψε τον αιφνιδιασμό και το αρχικό πλάνο. Τότε, η μπροστινή τριάδα, περπατούσε και κοιτούσε. Όμως, εμφανίστηκε έλλειμμα προσωπικότητας στην τεχνική ηγεσία και η συνέχεια είναι γνωστή, με την αντικατάσταση του Ντι Μαρία… Ήδη, κατάφερε, σε σύντομο χρονικό διάστημα να ελαφρύνει την ομάδα από παίκτες με μηδενική συνεισφορά όπως οι Ερέρα, Παρέδες, Βαϊνάλντουμ, Ικάρντι και Κουρζαβά.
Επικερδώς το χθες
Με αγωνιστικές υποχρεώσεις κάθε τρεις ημέρες, είναι φυσιολογικό να μη μπορούν να κριθούν, αυστηρά, οι προτάσεις των προπονητών στο χορτάρι, γιατί εξαιτίας της πανδημίας- καθιέρωση από την ΙΦΑΜΠ πέντε αλλαγών-και του Παγκοσμίου Κυπέλλου, απαιτείται ειδική διαχείριση. Το πρώτο σημάδι βελτίωσης, σε σχέση με πέρυσι, είναι η κατάσταση του Μέσι. Με το μεγάλο τρόπαιο να φαντάζει ως ο κολοφώνας της υπέροχης καριέρας του, είναι σε καλό ατομικό επίπεδο.
Γενικότερα, η τάση που παρατηρούμε τα τελευταία δύο χρόνια, έχει την εξής ιδιαιτερότητα. Οι φορ γίνονται δεκάρια, τραβούν τους κεντρικούς αμυντικούς μαζί τους και βρίσκουν πεδίο για να μπαίνουν μέσα οι εξτρέμ, με τους μπακ να δίνουν το πλάτος της επίθεσης. Εξαίρεση και ειδικές περιπτώσεις, οι Κανσέλο και Αλεξάντερ Άρνολντ. Παράλληλα, εντοπίζουμε, είτε μιλάμε για την Τσάμπιονσιπ της Αγγλίας είτε για το Σαμπιονά είτε για το Τσάμπιονς Λιγκ, μια τάση για συγκέντρωση πολλών παικτών στη μεσαία γραμμή και σε μικρό χώρο, 20-30 μέτρων και προσπάθεια για αναζήτηση κάθετης πάσας στο τρέξιμο ενόσω η άμυνα θα βρίσκεται σε στάδιο μετάβασης και προσπάθειας συνοχής. Συγκεκριμένα, εδώ, αποδέκτης και εκφραστής είναι ο Εμπαπέ. Κάτι το οποίο θα συμβεί μόλις, άμεσα, ανακτηθεί η μπάλα από το δίδυμο Βεράτι, Βιτίνια. Ο Πορτογάλος είναι, όσο παράξενο και να φαίνεται, το βαρόμετρο στη μεσαία γραμμή της Παρί. Σε εκείνα τα παιγνίδια που δεν αγωνίστηκε και αντικαταστάθηκε από το Ρενάτο Σάντσες, όπως με τη Μονακό, επειδή ο πρώην παίκτης της Μπάγερν έχει την προδιάθεση να υποδέχεται ψηλά τη μπάλα, έσπαγε η αλυσίδα μεταφοράς της από τις πίσω γραμμές και με δεδομένο ότι η επιθετική τριάδα δεν συμμετέχει με αφοσίωση και προσήλωση στην πίεση, η Παρί ήταν κομμένη στα δύο με 6+4 παίκτες χαμηλά και πάνω από το κέντρο του γηπέδου. O Bιτίνια έχει το εξωπραγματικό 93% σε ακρίβεια στις πάσες. Μόνο που οι περισσότερες είναι πάσες κλειδιά, κάθετες ή διαγώνιες, από εκείνες με τις οποίες οι ομάδες ανοίγουν τις άμυνες. Χαρακτηριστικό του γνώρισμα είναι ότι προσεγγίζει τους συμπαίκτες του, παίζοντας σπόντες με τη μπάλα. Σπανίως την κουβαλά. Πλησιάζει και ενώνει τις γραμμές στο τελευταίο τρίτο του γηπέδου.
Εκτός αυτών, Ο Γκαλτιέ ζητάει οι Χακίμι και Μέντες ή Μπερνάτ να συμμετέχουν, μονίμως, στο επιθετικό κομμάτι της ανάπτυξης και όσες φορές πρέπει να αποφασίσουν για το πού θα στείλουν τη μπάλα, συνήθως, επιλέγουν πλαγιοκόπηση και συρτό, φαλτσαριστό γύρισμα στη μικρή περιοχή αντί για κάποια σέντρα. Με γνώμονα ότι η ένταση δεν μπορεί να διατηρηθεί σε άψογο επίπεδο αλλά παράλληλα ξεχειλίζει το ατομικό ταλέντο, η φετινή Παρί, έχει διαστήματα μέσα στις αναμετρήσεις όπου αφήνει την πρωτοβουλία στους αντιπάλους. Τότε, ο Εμπαπέ μεταφέρεται μέσα αριστερά, μεταξύ δεξιού αμυντικού και μπακ και ο Μέσι οπισθοχωρεί ακόμα και στο μισό της ομάδας του, σύμφωνα με την ανωτέρω ακολουθία. Η τριάδα των Ράμος (1 τάκλιν ανά αγώνα, 2 παρεμβολές) , Μαρκίνιος (1 τάκλιν, 1 παρεμβολή) και Περέιρα (0,5 τάκλινς, 0,7 παρεμβολές), προσφέρει σκληράδα, βάθος στο αμυντικό μισό και μέχρι στιγμής, δίνει τη δυνατότητα να υπηρετηθεί ένα σχέδιο με ζώνη και τοποθέτηση στο ύψος του κέντρου. Ασφαλής άμυνα, λιγότεροι χώροι για κάλυψη.
Τέλος, οι απαιτήσεις του Εμπαπέ, για πλάνο τριετίας με μεταγραφικές επιλογές από την αγορά ποδοσφαιριστών της ευρύτερης περιοχής του Παρισιού για την ταυτοποίηση της σφραγίδας του συλλόγου, τη στροφή σε μια μορφή ποδοσφαίρου με έμφαση στην πίεση, στην υπογραφή του Ράσφορντ για να μπορεί να παίζει εκείνος στην κορυφή και παρόμοια τέτοια τα οποία, τύποις, άπτονται των νέων του αρμοδιοτήτων, αποφασίσαμε να μην κάνουμε κανένα σχόλιο. Ο χρόνος και ο φίλαθλος κόσμος, κρίνει, εγκρίνει, κατακρίνει.