Ποια εθνική ομάδα είπατε πως θα είναι νικήτρια στο Euro 2020; Μία εκ των Αγγλία, Γαλλία, Βέλγιο, Ιταλία; Κάνετε λάθος. Το Euro 2020 έχει ήδη νικητή: Τον Κρίστιαν Έρικσεν.
ΣΟΚ. Παγωμάρα. Αγωνία. Φόβο. Όλα τα παραπάνω συναισθήματα βίωσε σύσσωμος ο ποδοσφαιρικός πλανήτης το απόγευμα του περασμένου Σαββάτου 12/06, βλέποντας τον μέσο της εθνικής Δανίας, Κρίστιαν Έρικσεν να καταρρέει μέσα στον αγωνιστικό χώρο λίγο πριν από το φινάλε του πρώτου ημιχρόνου της αναμέτρησης ανάμεσα στην Δανία και την Φινλανδία για το Euro 2020.
Καθώς ο άτυχος Δανός ήταν σωριασμένος, οι συμπαίκτες του έτρεξαν αμέσως κοντά του και κύκλωσαν το κορμί του που με τη βοήθεια των γιατρών έδινε τη μάχη να κρατηθεί στη ζωή. Την οποία μάχη κέρδισε και τού αξίζει ένα μεγάλο ΜΠΡΑΒΟ και ένα δυνατό χειροκρότημα απ’ όλους.
Σε στιγμή σαν κι αυτή με τον Έρικσεν πεσμένο στον αγωνιστικό χώρο, το ποδόσφαιρο και το αποτέλεσμα περνάνε σε δεύτερη μοίρα. Δεν έχουν καμία σημασία, καμία αξία μπροστά στον αγώνα για την ίδια τη ζωή. Το περιστατικό με τον Κρίστιαν Έρικσεν και ο φόβος για τη ζωή του, η εικόνα της γυναίκας του να κατεβαίνει σοκαρισμένη, τρομοκρατημένη στον αγωνιστικό χώρο για να μάθει τι συνέβη στον άντρα της, ήρθαν να μας υπενθυμίσουν πως το ποδόσφαιρο και ο αθλητισμός γενικότερα είναι το λιγότερο από τα σημαντικά πράγματα στη μικρή – όπως αποδεικνύεται για πολλοστή φορά – ζωή μας.
Ευτυχώς ο Κρίστιαν Έρικσεν με τη βοήθεια του Θεού βγήκε νικητής στη μάχη με τον θάνατο και αξίζει να τού απονεμηθούν όλες οι τιμές και τα τρόποια του κόσμου. Η 12η Ιουνίου να μείνει στο μυαλό του μόνο ως ένα κακό όνειρο που πέρασε και δεν θα ξαναέρθει.
Ωστόσο για την UEFA, την FIFA και όλες τις ομοσπονδίες σε όλα τα αθλήματα, η 12η Ιουνίου πρέπει να αποτελέσει ημέρα παραδειγματισμού, περισυλλογής, κατανόησης, αλλαγής και κινητοποίησης. Οι αθλητές δεν είναι ρομπότ, δεν είναι μηχανές να παίζουν ακατάπαυστα 365 ημέρες το χρόνο, αλλά άνθρωποι με όρια, με αντοχές και ως ανθρώπους έχουν την υποχρέωση να τους αντιμετωπίζουν.
Αν και μετά το τραγικό περιστατικό με τον Έρικσεν δεν υπάρξει η παραμικρή συμμόρφωση από πλευράς ομοσπονδιών, διοργανώσεων και αξιωματούχων στις ανάγκες, στις αντοχές, στις δυνατότητες, στα όρια των αθλητών, ποιός βάζει το χέρι του στη φωτιά ότι δεν θα γίνουμε μάρτυρες στο μέλλον ανάλογων περιστατικών με αθλητές να παλεύουν για τη ζωή τους. Και ίσως ο επόμενος, που μακάρι να μην υπάρξει ΠΟΤΕ, να μην έχει την τύχη του Έρικσεν, αλλά του αδικοχαμένου Πουέρτα.