Ξέρεις, μερικές φορές, είναι, πραγματικά, όχι λυπηρός, αλλά, πέρα για πέρα, εξοργιστικός ο τρόπος που σκέφτονται οι άνθρωποι. Και δε νομίζω ότι το κάνουν από αφέλεια. Όχι, δεν είναι χαζοί. Κανείς δε μπορεί να είναι τόσο χαζός… Οκ, σίγουρα υπάρχουν και οι εξαιρέσεις, αλλά εδώ μιλάμε για κάτι στοχευόμενο, για κάτι μελετημένο, για μια κάποια σκοπιμότητα… Θες πολιτική; Θες θρησκευτική; Θες και τα δύο; Το θέμα είναι ότι είναι αδιανόητη…
Θα προτιμούσα το παραπάνω να θεωρηθεί απ’ τους αναγνώστες κάτι ως αντί προλόγου για το κείμενο τ’ οποίο θ’ ακολουθήσει…
Είναι που οι πρώτες σκέψεις έτρεξαν δίχως ιδιαίτερη σκέψη πάνω στο πληκτρολόγιο και γέμισαν την λευκή εικόνα που στεκόταν απέναντί μου κενή…
Ας ξεκινήσουμε, λοιπόν…
Ας μπούμε στην ουσία…
Ποιος είσαι εσύ, λοιπόν, που θα κρίνεις τι θα κάνει μια οποιαδήποτε γυναίκα με το σώμα της; Ποιος είσαι εσύ που θα τής πεις, αν θα κρατήσει ή όχι το παιδί, τ’ οποίο φέρει στα σπλάχνα της; Πως ξέρεις εσύ ποιας πράξης καρπός είναι αυτό το παιδί; Πως ξέρεις, αν το ήθελε; Πως ξέρεις πώς προέκυψε; Πως ξέρεις, αν μπορεί να γεννηθεί και να μεγαλώσει, έτσι όπως αρμόζει σε κάθε παιδί σ’ αυτόν τον κόσμο;
Πρώτα να σού εξηγήσω, πολύξερε Έλληνα, πριν πεις “ας μην άνοιγε τα πόδια της”…
Τα παιδιά δεν αποτελούν πάντα καρπό ενός θυελλώδους έρωτα ούτε μιας αγάπης που στηρίζεται στην ανάγκη δημιουργίας μιας ευτυχισμένης οικογένειας. Τα παιδιά, πολλές φορές, είναι αποτέλεσμα βιασμού τόσο εκτός όσο κι εντός οικογένειας. Δεν είναι ανέφικτο το γεγονός μια κοπέλα, θύμα βιασμού, να έχει την ατυχία να κυοφορεί μέσα της τον καρπό ενός άνανδρου που ξέσπασε τις γενετήσιες ορμές του πάνω σ’ εκείνη, η οποία δε μπόρεσε να τον αποτρέψει… Θα κρατούσες, λοιπόν, εσύ μέσα σου τον σάπιο καρπό μιας τέτοιας πράξης; Θα κυοφορούσες δίνοντας ζωή απ’ τη ζωή σου σε μια υποψία ανθρώπινης υπόστασης που έμαθες απ’ την καλή και την ανάποδη με τρόπο τόσο χυδαίο κι απάνθρωπο πώς προέκυψε; Απ’ την άλλη, κι εντός γάμου, πολλές φορές, οι σύζυγοι μπορούν να πέσουν θύματα σεξουαλικής, κι όχι μόνο, κακοποίησης απ’ τους “ιδανικούς”, όπως θέλουν να δείχνουν συζύγους τους… Ένα παιδί σημαίνει ευτυχία, υγεία… Ένα παιδί έρχεται να ενταχθεί σε μια ευτυχισμένη οικογένεια κι όχι να γίνει υποκατάστατο μιας διαλυμένης, ουσιαστικά, φαμίλιας, ενός κατεστραμμένου πυρήνα. Ένα παιδί δεν έρχεται να λειτουργήσει σαν μονωτική ταινία προσπαθώντας ν’ αποκτήσει επιδραστικό ρόλο σε κάτι, μερικώς ή ολοκληρωτικά, σπασμένο…
Ξέρεις, απ’ την άλλη, υπάρχουν γυναίκες που, για τους δικούς τους λόγους, δεν επιθυμούν να δημιουργήσουν οικογένεια. Δεν είναι έτοιμες, δεν είναι κατάλληλες. Μ’ απλά λόγια, δε θέλουν! Η κάθε γυναίκα μπορεί ν’ απολαμβάνει την αυτονομία του σώματός της και μπορεί να το χειρίζεται, όπως εκείνη θέλει, όπως εκείνη ξέρει. Και, φυσικά, αυτό δε μπορεί να τής στερεί την απόλαυση του έρωτα… Και, αν μια στις χίλιες, η προστασία, η οποία έχει πάρει, δεν έχει καταστεί δυνατή και μια εγκυμοσύνη είναι προ των πυλών, τότε και πάλι αυτή η ίδια έχει τον τελευταίο λόγο να διαλέξει ποια τροπή θα πάρει η ζωή της. Δε θα τής βάλει κανένας το μαχαίρι στο λαιμό… Δε θα τής βάλει κανείς το πιστόλι στον κρόταφο. Εκείνη έκανε αυτό που όφειλε, για να προστατέψει το σώμα της και τις επιλογές της, αλλά καμιά προστασία δεν εγγυάται εκατό τοις εκατό αξιοπιστία κι αποτελεσματικότητα. Αυτή, λοιπόν, η πιθανότητα αποτυχίας, η σύλληψη εν προκειμένω, δε μπορεί να τής στερήσει τη ζωή, την οποία έχει επιλέξει να κάνει.
Θες να συνεχίσω; Ακόμα κι αν δε θες, θα συνεχίσω.
Ξέρεις, οι καιροί που ζούμε δεν είναι και οι ιδανικότεροι, για να έρθει ένα παιδί στον κόσμο. Σκοπός της γέννησης ενός παιδιού είναι να τού δοθούν όλα όσα θα τού εξασφαλίσουν μια ανθρώπινη ζωή απαρτισμένη μ’ όλα εκείνα τα θεμελιώδη δικαιώματα, όπως αυτό της υγείας, της τροφής, της εκπαίδευσης… Σ’ ένα κράτος που έχει, από χρόνια, πάψει να είναι κράτος πρόνοιας -ανάθεμα, αν υπήρξε και ποτέ…- η συμμετοχή σ’ αυτά τα δικαιώματα είναι ρευστή… Πολύ εύκολα μπορείς να κρίνεις την διπλανή σου που διέκοψε την κύησή της, αλλά μόνο αυτή ξέρει ότι γυρίζοντας στο σπίτι της ερείπιο που αφαίρεσε μια ζωή απ’ τα σπλάχνα της δεν έχει ούτε η ίδια να πιει λίγο γάλα… Εκτός κι αν εσύ, που τόσο εύκολα κρίνεις, μπορείς ν’ αναλάβεις και την ανατροφή του παιδιού…
Αλλά, επειδή κούρασα, αν και θα μπορούσα να πω πολλά περισσότερα, θα κλείσω μ’ αυτό. Σ’ αυτή την τόσο “φιλεύσπλαχνη” κοινωνία που ζούμε, όπου οι άνθρωποί της τόσο αβίαστα εκφέρουν την γνώμη τους, αδιαφορώντας ότι τους άλλους δεν τούς ενδιαφέρει κι αγνοώντας την έλλειψη γνώσης που τούς διακατέχει, υποστηρίζουν ότι είναι αδιανόητο μια γυναίκα να “ρίξει” το παιδί της, παρόλο που αυτό έχει διαγνωστεί, σύμφωνα με προγεννητικό έλεγχο, με πρόβλημα υγείας και πρέπει άμεσα η εγκυμονούσα να προχωρήσει σ’ άμβλωση. Ξέρεις, υπάρχουν κι αυτοί οι έξυπνοι που κρίνουν αλλά και παρακούν ακόμα και την ίδια την επιστήμη βάζοντας στο στόχαστρο γυναίκες που με πόνο αναγκάστηκαν να διακόψουν την κύηση αλλά και την συνέχεια στ’ όνειρο, να φέρουν, δηλαδή, στον κόσμο το θαύμα που λέγεται μωρό… Κι αυτό γιατί είχαν τη συνείδηση να πράξουν τ’ αυτονόητο. Να μη φέρουν στη ζωή μια ψυχή που θα ταλαιπωρηθεί, γιατί πολύ απλά, όσο λυπηρό αλλά κι άδικο κι αν ακούγεται αυτό, δε θα επιτελέσει τον ουσιαστικό σκοπό, για τον οποίο ερχόμαστε όλοι σε τούτη τη γη. Ν’ αναπνέουμε υγιείς και να ζούμε την κάθε στιγμή! Γιατί το να ζεις δεν είναι, πάντα, τόσο εύκολο. Ναι, είναι δώρο, δίχως αμφιβολία. Τα εμπόδια, ωστόσο, που πολλές φορές σού βάζουν οι άλλοι είναι πολλά. Πόσο δε μάλλον, όταν είσαι αναγκασμένος πάντα να εξαρτάσαι απ’ άλλους, διότι αδυνατείς σε περιπτώσεις, όπως ασθενειών, να είσαι αυτάρκης, αυτόνομος, ανεξάρτητος… Αλλά, γι’ αναλογίσου, λίγο, και το φορτίο εκείνων των άλλων…
Θρησκεία και πολιτική, λοιπόν, κρίνουν… Κρίνουν τις γυναίκες που αποφασίζουν γι’ αυτές το καλύτερο… Γιατί ξεχνούν ότι είναι κι εκείνες άνθρωποι κι αποφασίζουν να ζήσουν καταπώς προτιμούν. Πως, λοιπόν, σ’ ένα φιλελεύθερο και δημοκρατικό κράτος επιβάλλουμε τόσο φασιστικά κι απολυταρχικά αιτήματα; Πως ζητάς απ’ την γυναίκα να μην σκοτώσει αυτό που φέρει μέσα της; Και πως είσαι τόσο σίγουρος ότι μετά από μία άμβλωση αυτή νιώθει λιγότερο σκοτωμένη; Κι έχει ν’ αντιμετωπίσει και τη δήθεν οργή σου…
Η θρησκεία λέει πως είναι “αμαρτία” κι αποτινάσσει από πάνω της κάθε τύψη. Αλλά μ’ αυτήν δεν έχει, καν, νόημα ν’ ασχοληθώ… Περιττές λέξεις… Λες και την ρωτήσαμε…
Απ’ την άλλη, οι πολιτικοί αγωνιούν για τα προβλήματα υπογεννητικότητας που αντιμετωπίζει η χώρα… Δεν είδαμε, όμως, κανέναν από δαύτους να λαμβάνει και τα κατάλληλα μέτρα, για να ενθαρρύνει άτεκνες οικογένειες ν’ αποκτήσουν παιδιά, αλλά κι άλλες να καταστούν πολύτεκνες… Πως να ζήσει μια οικογένεια, όταν οι “φίλοι” μας οι… 300 υποστηρίζουν ότι με 200 ευρώ μηνιαίως μπορεί να επιβιώσει ένας άνθρωπος;… Πως εκφέρουν γνώμη για τις γυναίκες που προβαίνουν στη χειρίστη των πράξεων, σύμφωνα με τη συνείδησή τους, όταν το κράτος δε μπορεί να τής εξασφαλίσει τ’ απαραίτητα επιδόματα περίθαλψης γι’ ανθρώπους, βρέφη, παιδιά κι ενήλικες, που πάσχουν απ’ ανίατες ασθένειες ή αναπηρίες και δεν τούς δίνει ούτε ευρώ για τις ανάγκες τους; Πως κρίνει μια γυναίκα που στερείται ένα παιδί, επειδή δε μπορεί να το συντηρήσει, τη στιγμή που δε μπορεί να τής εξασφαλιστεί το δικαίωμα στην εργασία κατά τη διάρκεια της κύησης και τ’ αφεντικά την απολύουν, για να μην πάρουν τα σχετικά επιδόματα; Πας, λοιπόν, κράτος, να ξεγελάσεις με 2000 ευρώ επίδομα κύησης και μετά γίνεσαι αόρατο, απόν…. Γι’ αυτό, λοιπόν, μην κρίνεις, αλλά δώσε λύσεις… Γιατί όλα από εσένα ξεκινούν και σ’ εσένα καταλήγουν… Κράτος και πολιτεία, αποτύχατε…
Γι’ αυτό, λοιπόν, αφήστε στην άκρη τις καμπάνιες ευαισθητοποίησης και τα κροκοδείλια δάκρυα για ζωές που χάθηκαν, για ζωές που χάνονται, για ζωές που θα χαθούν… Εξάλλου, μη ξεχνάς πως τις πρώτες εβδομάδες της κύησης δεν έχει, καν, προλάβει ν’ αναπτυχθεί άνθρωπος… Μιλάμε, απλά, για ωάρια και κύτταρα. Πως, λοιπόν, κάνουμε λόγο για φόνο μιας ύπαρξης, μιας ανθρώπινης “ζωής” με “ψυχή”;
Και για να τελειώνουμε… Αν πρέπει να βγει κάτι θετικό απ’ όλη αυτή την παράνοια που ξεκίνησε από ευαισθητοποιημένα σωματεία και συνεχίστηκε, ακόμη κι από αθλητικές φυλλάδες, τότε πρέπει να προχωρήσουμε στη σωστή ενημέρωση. Γιατί σκοπός είναι να μην προκαλείται το πρόβλημα κι όχι ν’ αγχωνόμαστε, κατόπιν εορτής, για την επίλυσή του. Ας βάλουμε, λοιπόν, τα σχολεία στην εξίσωση… Ας κατευθύνουμε σωστά τους νέους. Ας πάψει, πια, ο έρωτας να θεωρείται ταμπού. Ας μιλήσουμε ανοικτά για τη σεξουαλική διαπαιδαγώγηση αλλά και για τους τρόπους αντισύλληψης. Όταν το κράτος και η πολιτεία επιδεικτικά σιωπούν για πράγματα που, καθώς φαίνεται στην ελληνική κοινωνία, δε θεωρούνται δεδομένα, τότε τα παραπάνω θα είναι, δυστυχώς τ’ αποτελέσματα, η απόρροια αυτής της κατάστασης. Και, αν οι γονείς ντρέπονται να κάνουν λόγο γι’ αυτό το ζήτημα στα παιδιά τους, τότε το λιγότερο που μπορούν να κάνουν είναι να μη τ’ αφήνουν έρμαια στην ελλιπή ενημέρωση που υπάρχει στο διαδίκτυο κι ας τούς επιτρέψουν να μιλήσουν μ’ αρμόδιους που μπορούν, δίχως μισόλογα και υπονοούμενα, τα οποία είναι εύκολο να παρερμηνευθούν, να τούς ενημερώσουν για το σεξ αλλά και για το κατά πόσο μπορούν να τ’ απολαύσουν χωρίς… απρόοπτα κι ανεπιθύμητες εξελίξεις. Κυρίως, όμως, να τούς μυήσουν στο σεβασμό που οφείλει να τρέφει το ένα φύλο για τ’ άλλο κατά τη διάρκεια της μοναδικής αυτής ένωσης…