Ένας πολιτισμός δεν γεννιέται από το τίποτα. Υπάρχει κάποια αναγκαιότητα για να αναπτυχθεί. Αυτή η αναγκαιότητα έγκειται στην ανάγκη κατασίγασης ανθρώπινων φόβων. Οι ανθρώπινοι φόβοι μπορεί να τοποθετηθούν, ακροθιγώς, σε τρεις μεγάλες κατηγορίες. Η πρώτη είναι οι φόβοι του ανθρώπου απέναντι σε άλλους ανθρώπους. Η δεύτερη είναι οι φόβοι απέναντι στο φυσικό περιβάλλον. Η τρίτη κατηγορία είναι οι μεταφυσικοί φόβοι με προερξάρχοντα το ρόλο του θανάτου και του πόνου. Για να τιθασευτούν οι ανησυχίες μεθ ημών, οι άνθρωποι φτιάχνουν την κοινωνική φιλοσοφία. Απέναντι στη φύση τοποθετεί την επιστήμη και την τεχνολογία. Για την τελευταία, χρησιμοποιεί την εσωτερική φιλοσοφία ή θρησκευτικότητα, ανάλογα με τις αισθήσεις εκτός της πραγματικότητας. Εάν μελετηθούν οι βάσεις των πολιτισμικών πυλώνων, η ρίζα είναι τρεις έννοιες οι οποίες είναι και φιλοσοφικά κατηγορήματα. Η ύλη, ο χώρος και ο χρόνος. Η μάζα δεν ταυτίζεται με την ύλη όπως μας περιέγραψε ο Νεύτων. Είναι μια ιδιότητα της ύλης. Επομένως, αυτό που αντιλαμβανόμαστε ως ύλη, γύρω μας, είναι μια εγκεφαλική ψευδαίσθηση.
Γνωρίζουμε ότι στο σύμπαν δεν υπάρχουν ούτε χρώμα ούτε όρια ούτε γεύση ούτε αφή. Αντιθέτως, υπάρχει κοχλάζων ωκεανός ενέργειας. Μέρη της ενέργειας, υπό τη μορφή ηχητικών κυμάτων-κυμάτων πίεσης, όταν έρθουν σε επαφή με το μάτι ή τα αυτιά μας μέσω των νευρώνων αλληλεπιδρούν με σημεία του εγκεφάλου και μόλις η ενέργεια εγκατασταθεί δημιουργούνται οι αισθήσεις και οτιδήποτε θεωρούμε αποτέλεσμα της όρασης και της ακοής. Όλα τα ανωτέρω τα επικυρώνει η ειδική θεωρία της σχετικότητας. Όσα υπάρχουν δεν είναι η πραγματικότητα αλλά η απεικόνιση σε ψεύτικο, τρισδιάστατο, ευκλείδειο καθρέπτη. Η γενική θεωρία τη σχετικότητας αναφέρει πως ό,τι έχει πυκνότητα, όπως η ύλη, μπορεί να μετατραπεί σε καθαρό αριθμό. Έτσι ο υλικός κόσμος έχει τη δυνατότητα να αποκτήσει γεωμετρικά χαρακτηριστικά. Η ψευδαίσθηση της κυριαρχίας επί της ύλης, δημιουργεί την αίσθηση του “εγώ“. Επομένως, είμαστε εικόνες μιας ξεχωριστής πραγματικότητας. Για να έχουμε εικόνα πρέπει να έχουμε απεικονιζόμενο γεγονός. Δεν στέκεται απεικόνιση χωρίς πρότυπο.
H αλήθεια είναι η λήθη με το στερητικό Α. Δεν επιδιώκεται νέα γνώση αλλά η ανάκτηση παλαιότερης. Αντίστοιχα και η συνείδηση. Επαναφορά παλαιότερου συμβάντος με καθολικό τρόπο, όλοι μαζί. Από εκεί και κάπως απλουστευμένα περνάμε στην μετάνοια. Δηλαδή στο σημείο μετά τη συσκότιση. Ο δρόμος για να ακολουθηθεί μετά τη λήθη. Η μετάνοια δεν έχει τα παπικά κληρικαλιστικά δόγματα της αμαρτίας. Είναι η κατανόηση και η αποδοχή κατά τη λήθη. Η πορεία προς την αλήθεια είναι η γνώση μέσω του φωτός και της συνείδησης. Υπάρχουν δύο ειδών συνειδήσεις. Η συμπαντική με τη γνώση των νόμων των ιδιοτήτων του συνολικού σύμπαντος, δηλαδή η συμπαντική συνειδητότητα. Επίσης, έχουμε την ανθρώπινη συνείδηση. Η αναμόχλευση των γεγονότων της ζωής για να μην επαναληφθούν. Αν δεν έχουμε αλλαγή στις πράξεις, τα γεγονότα καλούνται ως εμπειρία. Άρα, ο επιστήμονας ακολουθεί το δρόμο της γνώσης. Ο δάσκαλος συνδέει τις εμπειρίες με τη φύση του ανθρώπου και τις αναγκαιότητές του.
Όμως, οι φόβοι δημιουργούν τις ανάγκες εκπλήρωσης για να αποσοβηθούν. Σε έναν πολιτισμό κάθε ανάγκη που δεν εκπληρώνεται δημιουργεί φόβους. Όσο περισσότερες ανάγκες φτιάχνει ένας πολιτισμός στους πολίτες του τόσο περισσότερο γιγαντώνει τους φόβους τους. Περισσότεροι φόβοι σημαίνουν περισσότερες πλαστές ανάγκες. Η υπερπληθώρα αναγκών παράγει αμέτρητους φόβους. Ο φόβος βοηθά στη χειραγώγηση. Έπειτα, ακολουθούν, σε μεταφυσικό επίπεδο, οι απελευθερωτικοί μύθοι. Οι Έλληνες έχουν τον Προμηθέα. Μας διδάσκει ότι οι θεοί πέθαναν, οι γκουρού πέθαναν, ο άνθρωπος θα σώσει τον άνθρωπο. Άνθρωπο ζητάμε με το φανό, όπως ο Διογένης.
Ναι, θα τον ρίξουμε μια μέρα ανάσκελα τον πόνο.
Ακούστε αυτό το τρίξιμο της πόρτας. Ελάτε
να βοηθήσουμε την πολιτεία που κοιλοπονάει τα μετάλλινα παιδιά της. Εσύ είμαι εγώ.Εσύ κι εγώ, είμαστε εμείς.
Οι άξονες έχουν πολύ τεντωμένα τα νεύρα τους
κι έχουν πολλά τραγούδια που δεν τα ‘παν ακόμα.Ποιος φταίει που λείπει το τραγούδι μας; Εσύ κι εγώ κι εμείς.
Πολιτεία του κατραμιού και του θυμού και του ασβέστη, φταίμε εμείς.
Ακούστε το τρίξιμο της πόρτας. Ελάτε.
Γιάννης Ρίτσος, Ανυπόταχτη πολιτεία, απόσπασμα.
Το καλοκαίρι, ο Έρικ τεν Χαγκ πέρασε τις απαιτούμενες συνεντεύξεις από τον επικεφαλής του ποδοσφαιρικού τμήματος της Γιουνάιτεντ, Ντέιβιντ Χάρισον και έγινε ο νέος προπονητής της ομάδας. To πρώτο εμπόδιο στο μεταγραφικό σχεδιασμό ήταν η αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά του Ρονάλντο στην προετοιμασία, στην Άπω Ανατολή. Επιπρόσθετα, η έλλειψη στελέχωσης στο βασικό οργανόγραμμα, σε κομβικές θέσεις, έκανε τον Ολλανδό προπονητή να στραφεί σε λύσεις από το ποδοσφαιρικό στερέωμα του πρωταθλήματος της πατρίδας του. Από εκεί ήρθαν οι Άντονι, Λισάνδρο Μαρτίνες και Μαλάσια. Ο Κασεμίρο ήταν η απαραίτητη προσθήκη για το δέσιμο της μεσαίας γραμμής και της αμυντικής λειτουργίας ενός συλλόγου ο οποίος έπασχε από ανισορροπία και έκανε τον αρχηγό του, Μαγκουάιρ, κόμικ με φουσκαλίδες. Το 4-0 από τη Μπρέντφορντ στις 13 Αυγούστου έφερε τη μετατόπιση του Έρικσεν σε ρόλο δεύτερου κεντρικού μέσου δίπλα στο ΜακΤόμινεϊ, έως ότου έρθει από τη Ρεάλ ο Βραζιλιάνος μέσος. Ο Μπρούνο Φερνάντες συνέχιζε να αποτελεί δυσεπίλυτο πρόβλημα στο πού θα έπρεπε να βρίσκεται στο γήπεδο, δεδομένου ότι ο Ρονάλντο ήταν τρίτος από το τέλος στη λίστα με τους επιθετικούς στην έναρξη της πίεσης…
Όταν χτύπησε η καμπάνα του καθεδρικού απέναντι στη Σίτι (6-3), στις 2 Οκτωβρίου, άλλαξαν πολλά. Μονιμοποιήθηκε το κεντρικό αμυντικό δίδυμο των Βαράν και Μαρτίνες, ο Σο πήρε τη θέση του Μαλάσια στα αριστερά και ο Νταλό του Μπισάκα. Παράλληλα, ο Ρονάλντο έμεινε εκτός ενδεκάδας και ο Ράσφορντ ξεκίνησε να βρίσκει φάσεις και εκτελέσεις πάνω στο τρέξιμό του, ξεκινώντας από θέση μέσα αριστερά. Ο τραυματισμός του Έρικσεν έφερε την τελευταία αλλαγή στο βασικό σχήμα. Ειδικότερα, ο Φρεντ πήρε φανέλα βασικού και ο δανεικός από τη Μπέρνλι, Βέγκχορστ έγινε ο φορ κολόνα ενόσω ο Ρονάλντο μετακόμιζε για την Αραβία. Στα προηγμένα γραφήματα τα οποία δείχνουν με ακρίβεια τα πατήματα των παικτών στο γήπεδο και με έντονες ή απαλές γραμμές τις μεταξύ τους πάσες, παρατηρούμε ότι ο Βέγκχορστ γίνεται κεντρικός μέσος, γυρίζοντας προς τα πίσω ώστε να πάρει την πρώτη μπάλα, να μαρκάρει αλλά και για να συνεργαστεί με το Φερνάντες. Ο τελευταίος θα ανοίξει το γήπεδο αναζητώντας παιχνίδι με την άμυνα σε πίσω βήματα.
Η Γιουνάιτεντ δεν έχει βρει αντίδοτα για τα χρόνια ζητήματά της. Όμως, εφέτος, προσπαθεί να χτίσει ένα ποδοσφαιρικό σχέδιο συνεργασιών στο ανοιχτό γήπεδο, να ξαναβρεί υψηλή ποιότητα σε κοντινές και μακρινές μεταβιβάσεις, να γίνει καλή στο άμεσο ποδόσφαιρο και παράλληλα να σταματήσει να δέχεται επιθέσεις από τον άξονα, όταν χάνει τη μπάλα. Βάσει αυτών, ο ένας εξτρέμ δίνει το πλάτος, κυρίως όποιος χρησιμοποιείται στα δεξιά, είτε ο Σάντσο είτε ο Άντονι, με το μπακ να κρατάει τη θέση του και το Φερνάντες να πατάει στα μεσοδιαστήματα εκείνου του χώρου. Από τα αριστερά, ο Ράσφορντ παίζει στο όριο του οφσάιντ, ο Σο κάνει λελογισμένα ανεβάσματα, λειτουργώντας περισσότερο ως μέσος από τα αριστερά και ο Φρεντ καλύπτει τα τετραγωνικά της δικαιοδοσίας του και διαγώνια προς τα πίσω.
Σε καθαρό παιχνίδι, δίχως στημένες φάσεις, η Γιουνάιτεντ έχει πετύχει 35 γκολ και έχει δεχτεί 26. Τα xGoals για αυτά τα νούμερα είναι xG 39.80 (+4.80 σε σχέση με πέρυσι) και xGA 23.56 (-2.44 σε σχέση με πέρυσι). Αναλυτικότερα, εκτός περιοχής έχει 4.68 xG (-0.32 από πέρυσι) και έχει xGA 3.38 (-2.62 από πέρυσι). Από τη μικρή περιοχή έχει 29.90 xG (+0.90) και xGA 17,89 (-2.89).
Τέλος, παρά το εντυπωσιακό σερί μετά τη διακοπή για το Παγκόσμιο Κύπελλο, αξίζει να δούμε τι κάνει η Γιουνάιτεντ εναντίον των ανταγωνιστών της για την τετράδα και με τη Λίβερπουλ. Ειδικότερα, με τη Λίβερπουλ, εντός (22/8, 2-1) τα xGoals ήταν 2.02-1.52. Με την Άρσεναλ, εντός ( 4/9, 3-1) τα xGoals ήταν 2.03-1.42. Με τη Σίτι, εκτός (2/10, 6-3) τα xGoals ήταν 3.01-1.71. Με την Τότεναμ, εντός ( 19/10, 2-0) τα xGoals ήταν 1.71-0.66. Με τη Σίτι, εντός (14/1, 2-1) τα xGoals ήταν 1.98-0.74. Με την Άρσεναλ, εκτός (22/3, 3-2) τα xGoals ήταν 2.90-0.27. Με τη Λίβερπουλ, εκτός ( 5/3, 7-0) τα xGoals ήταν 3.44-0.84.
Πηγή στατιστικών στοιχείων είναι η ιστοσελίδα: understat.com
Υ.γ. Το κείμενο είναι αφιερωμένο στη μνήμη του διακριτικού Νίκου Αϊβαλή.