Μη φοβάσαι! Δεν είμαι άλλη μία από εκείνους που σου είπαν και θα σου πουν με περίσσια χαρά #ΜένουμεΣπίτι! «Διάβασε ένα βιβλίο, δες ταινίες, σειρές, καθάρισε το σύμπαν.» Ίσως γιατί κι εγώ θέλω να μου το πεις για να το χωνέψω.
Παρ’ όλα αυτά, ναι. Πρέπει να μείνεις στο σπίτι κι εγώ μαζί σου και ΠΡΕΠΕΙ να το πιστέψουμε. Και επειδή είναι δύσκολο, μάλλον η επανάληψη είναι ένας μηχανισμός που βοηθάει.
Αναρωτιέσαι κι εσύ τι γίνεται; Εγώ αναρωτιέμαι. Κάποιες φορές, τις περισσότερες, νομίζω πως ξέρω. Άλλες φοβάμαι στη σκέψη ότι «κάτι έχω», «μετρήστε τη θερμοκρασία σας» λέει η διαφήμιση και ο κάθε ένας που παίρνει το λόγο, δημόσια. 30% για μένα και 70% για εκείνους που πιθανώς θα κολλήσω. Μα, η υγεία δεν είναι πιθανότητες.
ΥΓΕΙΑ! Κάποιοι, καθόλου λίγοι ξέρουν από πρώτο χέρι την αξία της γιατί πολύ απλά δεν την έχουν. Ίσως σε κάποιες σκέψεις τους, υποσυνείδητα και ανθρώπινα, να χαμογελούν βλέποντας τον πανικό να κατακλύζει και τον τελευταίο βολεμένο, μεγαλόστομο που τίποτα δε θα μπορούσε να χαλάσει την «ανοδική» του πορεία προς την κατανάλωση. Όπου «βολεμένος», όχι οικονομικά απαραίτητα, περισσότερο σα νοοτροπία.
Έχασες κι εσύ την εκδήλωση του… μεσογειακού σου ταπεραμέντου; Κι εγώ! Δε μ’ αρέσει, δε θα σου κρυφτώ. Είναι σα φυλακή λένε κάποιοι. Είναι περιορισμός, εγκλεισμός, βάρος. Σε στιγμές ψυχολογικής πίεσης όλα μπορούν να ειπωθούν. Αρκεί μόνο να ξέρεις γιατί τα λες. Γιατί ίσως πνίγεσαι, δε θες να ακούς άλλο για θανάτους, κινδυνολογίες, οικονομικές καταστροφές κι απαγορεύσεις. Απενοχοποίησέ το. Ξέρεις, είναι ανθρώπινο κι αυτό σαν το φόβο. Απλά εκείνος είναι της μόδας τελευταία και η μόδα δεν είναι πάντα καλόγουστη.
Οδηγίες προς ναυτιλομένους! (Που λέει ο λόγος)
Τι λες; Θα προσπαθήσουμε; Εγώ θα τα πω για να τα ακούσω μία φορά ακόμα.
Ο ήλιος σώζει! Το ξέρουμε καλά. Αν μπορείς κλέψε από τη λάμψη του και άφησέ τον να μπει στα μάτια σου. Νιώσε σα να τον καταπίνεις. Ναι, ναι καλά κατάλαβες σε προτρέπω να βγεις, περιορισμένα, μόνος σου. Περπάτα στον άδειο δρόμο. Εγώ δεν το είχα κάνει ποτέ μέχρι τώρα. Το θεωρούσα χάσιμο χρόνου από την ξεκούρασή μου. Πολύ απλά δεν πρόκειται να το σταματήσω ποτέ ξανά! Δέσμευση No 1. Αν δε θέλεις ή δεν πρέπει να βγεις ούτε για λίγο… ένοχο περπάτημα, το μπαλκόνι ή η ταράτσα κάνουν καλή δουλειά. Βάλε γυαλί, πάρε ποτό, χυμό ή καφέ και παίξε το ρόλο που σου κάνει καλό.
Βιβλία. Δυστυχώς δεν είμαι fan αλλά ναι, εσύ που είσαι καταβρόχθισε ό,τι μπορείς. Το ίδιο και για τις πολυδιαφημισμένες σειρές ή ταινίες. Ξέρεις εγώ… είμαι από εκείνους που απευθύνεται η φράση «έχει καρφιά η… πίσω όψη σου;»
Εν κατακλείδι κάνε ό,τι νομίζεις ότι θα σε φτιάξει. Να, εγώ ας πούμε τώρα γράφω όλα αυτά που δεν μπορώ να σου πω όταν σε δω στο δρόμο, στο μετρό, στο φαγητό. Γράψε κι εσύ! Ό,τι θέλεις. Ζωγράφισε, αν μπορείς σε ζηλεύω. Εγώ δεν… το έχω και πολύ.
Σε παρακαλώ όμως, μη χάσεις την επικοινωνία. Όχι με εκείνους που ίσως μένεις μαζί, αλλά με όλους αυτούς που δεν μπορείς ακόμα να δεις.
Πολλοί λένε πολλά. Σα να μας κούρασαν. Σα να μας κούρασε και η μυρωδιά του αντισηπτικού. Έξω όλα αρχίζουν να ανθίζουν και αυτό θα έπρεπε να μας κλείνει τη μύτη. ΑΛΛΑ! Η φύση δεν πρόκειται να σταματήσει. Ξεχάστε το. Προς το παρόν είπε να μας βασανίσει με την ομορφιά που δε μπορούμε να χαρούμε απόλυτα. Μα ίσως να το δικαιούται κι εκείνη μια φορά!
Τα μέτρα ασφαλείας πρέπει να τηρηθούν. Το ξέρεις. Φοράς κι εσύ μάσκα, γάντια, έστω κι αν ποτέ πριν δεν ήξερες τι σημαίνει η λέξη ΟΙΝΟΠΝΕΥΜΑ. Ναι ναι δεν είναι μόνο για τις πληγές, ούτε συστατικό του ποτού που καταναλώνεις. Τώρα το έμαθες, μην ξεχάσεις ΚΑΙ αυτό!
Πρώτο ενικό, άσχημο λίγο. Εγώ, εγώ, εγώ… Σε λίγες μέρες έρχεται το Πάσχα. Το πιο διαφορετικό από όλα όσα έχουμε ζήσει. Με βαθιά εσωτερικότητα και αμέτρητους συλλογισμούς. Για όσους σημαίνει κάτι ξέρουν ότι Εκείνος δεν το συμπάθησε ποτέ. Δε συμβαδίζει με την ταπεινότητα που δίδαξε. Θα το χρησιμοποιήσω, λοιπόν, όσο πιο καλοπροαίρετα μπορώ για να σου πω τα παρακάτω.
Θα συνταχθώ με τους αισιόδοξους. Όχι γιατί φαινομενικά δεν ανήκω σε κάποια ευπαθή ομάδα, όχι γιατί είμαι νέα, αλλά γιατί αν ακολουθήσω αυτό το δρόμο δεν έχω τίποτα να χάσω. Και σου δηλώνω: αν τα καταφέρω μετά από όλη αυτή τη μακρά ανηφόρα θα συνεχίσω τη ζωή μου όσο πιο χρωματιστά γίνεται. Δέσμευση No 2. Σε αντίθετη περίπτωση το κόστος θα είναι μεγάλο. Τι κερδίζεις όταν ο κίνδυνος σε κατακλύζει; Νομίζεις θα προστατευτείς περισσότερο; Ξέρεις πως προφυλάσσεσαι. Σου τα λένε καθημερινά! Δε νομίζω να έδωσε κάποιος γιατρός τη λύση του πανικού.
Και για το τέλος… το ΜΕΤΑ!
Ξέρω, ξέρω πιστεύεις ότι είναι νωρίς να θίξουμε το θεματάκι. Δεν είναι. Είναι πολύ κοντά. Έτσι προτιμώ να πιστεύω. Για πες τώρα, μεταξύ μας… πότε θα ξαναδείς το βαγόνι του μετρό γεμάτο; Πότε δε θα ξαναβρείς τραπέζι για να πας να φας; Πότε θα ξαναστριμωχτείς ένα ζεστό Σαββατόβραδο με άλλους 200 σε ένα μαγαζί; Άβολο ε;
Στους επιλόγους ταιριάζουν οι συμβουλές. Δεν έχω κάποια πολύ πρωτότυπη να σου δώσω. Ξέρω πως με πρώτη στο χορό την ΥΓΕΙΑ (από εδώ και στο εξής πάντα με κεφαλαία) θα… πέσω πολλές φορές και άλλες τόσες επιβάλλεται να σηκωθώ. Θα κλείσω τα αυτιά μου στα εμετικά λόγια και θα «απολαύσω» μια ένοχη εσωτερικότητα σπρώχνοντας μακριά όποιον και ότι με… χαλάει. Έλα να προσπαθήσουμε μαζί. Απλώνω χέρι, κάνε πως το πιάνεις (με γάντι ή οινόπνευμα προς το παρόν) και όποιος πέσει θα τραβηχτεί από τον άλλο. ΥΠΟΣΧΕΣΗ!