ΜΑΚΗΣ ΜΠΕΝΟΣ
ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΔΙΛΟΓΙΑ
Δεκαπέντε συλλαβές για τον Νοέμβρη
Δικτατορία. Στρατοκρατία, αστυνομοκρατία. Στις γωνιές
παραφυλάει ο φόβος.
Λογοκρισία, πνευματικός ευνουχισμός κι ασφυξία.
Κυρίως ασφυξία.
Κι έρχεται ο Νοέμβρης του ’73, για να γκρεμίσει μια κατ’
επίφαση προσπάθεια φιλελευθεροποίησης του καθεστώτος.
Πολυτεχνείο. Συγκλονισμός. Μεγαλειώδης αυθόρμητη
εξέγερση. Το μεγαλείο του ήταν συγχρόνως
και η αδυναμία του.
Ο αυθορμητισμός πέτυχε αυτό που μπορούσε κι όχι
τ’ αδύνατο. Κι αυτό υψώνει πιο ψηλά το μεγαλείο του. Γιατί
ήταν προβλέψιμο πως «οι Μήδοι, επιτέλους, θα διαβούνε».
Και διάβηκαν με τανκς.
Η πτώση δεν ήρθε, μα ήταν η αρχή του τέλους. Κι αυτό
δεν ήταν λίγο.
Δυο μήνες μετά, ο συγκλονισμός έφερε στο χαρτί τις πρώτες
«Δεκαπέντε συλλαβές για τον Νοέμβρη».
Πέντε μήνες αργότερα γράφτηκαν και οι τελευταίες συλλαβές.
Χυμώδη και αποξηραμένα
Η δεύτερη συλλογή κυριαρχείται από ερωτικά ποιήματα, καθώς και η ζωή μας κυριαρχείται απ’ τον έρωτα. Απ’ την ανάταση και την μαγεία που φέρνει στη ζωή μας.
Παράλληλα, υπάρχουν και ποιήματα υπαρξιακά, θα μπορούσε να ειπωθεί, κι άλλα κοινωνικού ή κι εμμέσως πολιτικού προβληματισμού, για να καταλήξει μ’ ένα ποίημα π’ αναφέρεται στην κλιματική κρίση, το μεγαλύτερο πρόβλημα της εποχής μας, που ολοένα γίνεται οξύτερο.
Στο τέλος, υπάρχουν λίγα παιχνιδίσματα, που δίνουν μια εύθυμη κι ανάλαφρη νότα, αλλά θα πρέπει να τούς αποδοθεί η ίδια αξία –μικρή ή μεγάλη– που έχουν και τα προηγούμενα ποιήματα.
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ
Ο Μάκης Μπένος γεννήθηκε στο Θετίδιο Φαρσάλων. Τελείωσε το εξατάξιο γυμνάσιο στα Φάρσαλα. Στην συνέχεια, σπούδασε Δημόσια Διοίκηση και Πολιτικές Επιστήμες στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών.
Οι πρώτες του απόπειρες στην στιχουργική έγιναν στα τελευταία γυμνασιακά χρόνια, τ’ αποτελέσματα των οποίων έχουν χαθεί. Συνέχισε να γράφει κατά την διάρκεια της φοιτητικής του ζωής, όπως και κάποια χρόνια αργότερα. Στα μετέπειτα χρόνια, οι βιοτικές ανάγκες οδήγησαν την επαγγελματική του ενασχόληση στην ελεύθερη αγορά και σ’ επιχειρήσεις, περιορίζοντας αυτή την δημιουργία σε σποραδικές εξάρσεις. Οι εσωτερικές του ανάγκες, όμως, που απαιτούσαν να εκφραστούν, επανήλθαν έντονα και οδήγησαν ξανά το χέρι του στο μολύβι και στο πληκτρολόγιο.
Στην «ύστερη» νεότητά του, εκδίδεται το πρώτο του βιβλίο.