Ο “Ανεμόγερτος” είναι ένα μυθιστόρημα γεμάτο τρυφερότητα που, άλλοτε κωμικά κι άλλοτε τραγικά, εξιστορεί τον αγώνα ενός ανθρώπου ν’ αναμετρηθεί με την αδικία, να ζυγίσει τις δυνάμεις του και να προχωρήσει την ζωή του. Αποτελεί καταγραφή βασισμένη σε πραγματικά γεγονότα και μιλάει για την παγίδα των προσδοκιών, τις συνέπειες ενός κρυμμένου τραύματος και την διατήρηση της ελπίδας.
Ο ήρωας αυτού του βιβλίου είναι ένας άνθρωπος που βίωσε την απώλεια και την ολοκληρωτική καταστροφή των ονείρων του. Όταν συνέβη αυτό, αναγκάστηκε ν’ αποδεχτεί την ήττα του –κάτι που θα μπορούσε να τον τρελάνει κι εν μέρει το κατάφερε–, ενώ υπομένοντας τον πόνο του, κατέφυγε σε μια άλλη πραγματικότητα, ώστε να μπορέσει να ζήσει. Στην πορεία, αναμετρήθηκε με δεκάδες ατυχίες που τού συνέβησαν, γνώρισε απίθανους τύπους (φίλους μα κι εχθρούς) κι όλο αυτό τον δίδαξε πώς να διαχειριστεί τον εαυτό του, το τραύμα του, τις αλλεπάλληλες κρίσεις πανικού και την κατάθλιψη.
Ένα βιβλίο που εξυμνεί την ζωή και μιλά για όλες εκείνες τις φορές που αδικούμαστε, γονατίζουμε, και σηκωνόμαστε, πάλι, στα πόδια μας, ώστε να κερδίσουμε μια επόμενη μάχη.
Eίναι το δεύτερο βιβλίο του Γεώργιου Τζιτζικάκη που διαβάζω και, πραγματικά, αυτήν την φορά μ’ άφησε άναυδη! Διάβασα αυτό ακριβώς που περίμενα -δεδομένης της περίληψης- και ήταν, ακόμα, καλύτερο.
Είναι, κομμάτι, βαρύ βιβλίο, αλλά διαβάζεται απνευστί! Καταπιάνεται με ζόρικα θέματα, μα η ιστορία τρέχει αβίαστα!
Προσωπικά, είναι απ’ τα βιβλία που ταυτίστηκα απ’ το πρώτο λεπτό διαβάζοντάς το. Τόσο καθημερινό, τόσο ανθρώπινο. Δύσκολα θα βρει κανείς στιγμές που να μην ταυτιστεί και να νιώσει στ’ απόλυτο τον συγγραφέα!
Ήταν σαν να διάβαζα την άποψή μου για θέματα π’ αφορούν στην ψυχοθεραπεία, στα ιατρικής φύσεως θέματα, στην εξάντληση τ’ ανθρώπινου σώματος και πνεύματος. Ταυτίστηκα με την αναφορά αλλά και τις απόψεις για τα φάρμακα και την φαρμακευτική αγωγή, γενικότερα. Ταύτιση εντόπισα σ’ ό,τι έχει να κάνει με τους γιατρούς, και την νοοτροπία τους, την φιλαργυρία τους, την, ενίοτε, αδιαφορία τους και το πόσοι λίγοι γιατροί υπάρχουν που κάνουν, πραγματικά, την δουλειά τους και βοηθούν κόσμο.
Το βιβλίο καταπιάνεται, επίσης, με θέματα π’ αφορούν στην εργασία, στην αντιμετώπιση των υπαλλήλων απ’ τους εργοδότες τους. Καταπιάνεται με την φοίτηση στα πανεπιστήμια και με το πόσο δύσκολο είναι να κάνει κανείς πρακτική. Πόσο δύσκολο είναι ν’ απορροφηθεί στον κλάδο του και να πληρώνεται για τις υπηρεσίες του. Ο πρωταγωνιστής, του οποίου η ιστορία βασίζεται σ’ αληθινά γεγονότα, έπεσε θύμα εργασιακής απάτης και μάς ξετυλίγει την ιστορία του, πόσο επίπονο είναι, δηλαδή, να μην πληρώνεσαι για την δουλειά σου, για τις ιδέες σου, για τον κόπο σου.
Το βιβλίο αυτό, π’ αποτελεί ένα πόνημα που γράφηκε με πολύ κόπο, όπως θα διαπιστώσει ο αναγνώστης, μιλάει για τις οικονομικές συνθήκες, τους χαμηλούς μισθούς, την αγωνία για τον σίγουρο μισθό, το πόσο δύσκολα ζει ένας μέσος άνθρωπος με τον βασικό. Φυσικά, το βιβλίο μιλάει και για την απελπισία τ’ ανθρώπου που φτάνει στο σημείο να δανειστεί, για να επιβιώσει, και φτάνει να χρωστά, πραγματικά, σ’ όποιον μιλά ελληνικά.
Το βιβλίο του Γεώργιου Τζιτζικάκη ασχολείται πολύ με τα θέματα υγείας, καθώς αυτός είναι κι ο κεντρικός άξονάς του. Ο συγγραφέας πραγματεύεται τα προβλήματα υγείας π’ αντιμετωπίζει, μιλάει για το χειρουργείο του, για την ψυχολογία του πριν και μετά απ’ αυτό αλλά και για τις γενικότερες αλλαγές, οι οποίες σημειώθηκαν στην ζωή του.
Πρωτοπρόσωπη αφήγηση, αμεσότητα και τ’ αληθινό της ιστορίας είναι τα βασικά χαρακτηριστικά που καθηλώνουν τον αναγνώστη. Καθηλωτική, ωστόσο, είναι και η φιλοσοφική χροιά του έργου του, καθώς παραθέτει απόψεις και θέτει ερωτήματα.
Κάνει, ωστόσο, αναφορά και σε πολύτιμους ανθρώπους. Διότι είναι και κάποιοι άνθρωποι διαμάντια, τους οποίους έχει γνωρίσει στην διάρκεια της ζωής του, που στάζουν μέλι, που στάζουν σοφία, που έχουν να δώσουν μαθήματα ζωής. Ουσιαστικά, διδασκόμαστε μέσω αυτών. Τέτοιους ανθρώπους συνάντησε κι ο συγγραφέας.
Ο “Ανεμόγερτος” είναι εθιστικός και λίγο – λίγο ακολουθούμε τον συγγραφέα, τον πρωταγωνιστή στο δικό του ταξίδι, στην δική του διαδρομή και πορεία μέχρι να φτάσει ν’ αγγίξει το προσωπικό του φως.
One thought on ““Ανεμόγερτος” από Γεώργιο Τζιτζικάκη”