Η Βερσαλία είναι μία πολύ ιδιαίτερη καμηλοπάρδαλη. Δεν μοιάζει με καμία άλλη.
Η Βερσαλία, όμως, θα κάνει ό,τι μπορεί, για να μοιάσει στις υπόλοιπες καμηλοπαρδάλεις, για να μπορεί να είναι ίδια μ’ όλους τους άλλους, γιατί, έτσι, πιστεύει ότι θα είναι ευτυχισμένη.
Θα κερδίσει, όμως, την ευτυχία της μ’ αυτό τον τρόπο; Η ιστορία της Βερσαλίας είναι ένας αγώνας για την κατάκτηση της διαφορετικότητας και την αποδοχή αυτής.
Μία υπενθύμιση ν’ αγαπάμε τον εαυτό μας όπως είναι γιατί μόνο έτσι θα κατακτήσουμε την πραγματική ευτυχία στην ζωή.
Versalia is a very special giraffe. She doesn’t look like any other. However, Versalia will do everything possible to look like the other giraffes, to be able to be the same as everyone else because she believes that’s how she will be happy.
But will she gain her happiness this way? Versalia’s story is a struggle for conquering what’s different and accepting it.
A reminder to love ourselves as we are because only then will we conquer true happiness in life.
Η ιστορία της καμηλοπάρδαλης περνάει στους μικρούς (αλλά και στους μεγάλους) φίλους κι αναγνώστες το σημαντικό μήνυμα της αποδοχής του εαυτού μας και της φύσης μας. Οφείλουμε να σεβόμαστε την φύση μας όποια κι αν είναι αυτή διότι αφενός εκείνη ξέρει και μάς οδηγεί κατάλληλα, αφετέρου δεν είναι εφικτό και υγιές να προσαρμοζόμαστε εμείς ως προσωπικότητες στα καλούπια που βάζουν οι άνθρωποι γύρω μας αλλά και η κοινωνία.
Ανεξαιρέτως όλοι οι άνθρωποι συμβιώνουμε στο κοινωνικό σύνολο αλλά, πρωτίστως, χωρίς εγωκεντρισμούς ζούμε για εμάς και πρέπει να μάς σκεφτόμαστε. Τον εαυτό μας, τις ανάγκες μας, τις επιθυμίες μας. Στους ανθρώπους γύρω μας πάντα κάτι δεν θ’ αρέσει. Όμως, αυτό αποτελεί πρόβλημά τους.
Δυστυχώς, κυρίως στην σύγχρονη εποχή που οι άνθρωποι είναι πιο σκληροί στις κριτικές γεγονός στ’ οποίο έχουν συμβάλει τόσο τα σόσιαλ μίντια όσο και οι γραφιάδες των πληκτρολογίων, η τοξικότητα μετατρέπεται σε κακία μ’ αποτέλεσμα τον παραγκωνισμό. Εμείς, όμως, αντί να σεβαστούμε την όποια διαφορετικότητά μας και να την αγκαλιάσουμε, όπως μάς αγκαλιάζει κι εκείνη καθημερινά, τρέχουμε διαρκώς να καλύψουμε τις όποιες ατέλειες, ώστε να είμαστε αρεστοί. Αρεστοί στους άλλους, στους τρίτους, στους ξένους. Είμαστε, όμως, πραγματικά αρεστοί στον ίδιο μας τον εαυτό; Μάς αρέσει αυτό που γινόμαστε, αυτό στ’ οποίο μεταλλασσόμαστε;
Το κείμενο υπογραμμίζει πως η διαφορετικότητα δημιουργεί μοναξιά και οι άνθρωποι κάνουν το οτιδήποτε, ώστε να μην νιώθουν μόνοι…
Απ’ την δική μου προσωπική σκοπιά θα έλεγα πως, αν κάτι δεν μάς αρέσει πάνω μας, δεδομένης της τεχνολογίας, της ιατρικής, της αισθητικής που έχουν καλπάσει ή όποιου άλλου μέσου, έχουμε την δυνατότητα να τ’ αλλάξουμε αλλά οφείλουμε να θυμόμαστε πως τις αλλαγές αυτές και τις διορθωτικές πινελιές πρέπει να τις κάνουμε, κυρίως, για εμάς και πως, αν δεν έχουμε την όποια δυνατότητα (λόγου χάρη οικονομική), να μην αισθανόμαστε άσχημα γι’ αυτό. Να μην νιώθουμε άσχημα γι’ αυτό που είμαστε.
Οφείλουμε στην ύπαρξή μας να νιώθουμε αυτοπεποίθηση ακόμη κι αν δεν αρέσουμε σε τρίτους και πολύ περισσότερο οφείλουμε να μην μάς αγγίζει η εικόνα των άλλων για εμάς. Στην τελική, όπως λέει και τ’ άσμα, “σ’ όποιον αρέσουμε… για τους άλλους δεν θα μπορέσουμε”…
Το βιβλίο, που κυκλοφορεί απ’ τις εκδόσεις Φυλάτος, συνοδεύεται από μια ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΗ εικονογράφηση δια χειρός Maria Michaela Cooper κι απ’ το κείμενο σ’ αγγλική απόδοση.