Ο στιχουργός Άλαν Τζέι Λέρνερ, εις εκ των καλύτερων στιχουργών της αγγλικής γλώσσας, γράφει στην αυτοβιογραφία του: Οι στίχοι, όχι λιγότερο από τη μουσική γράφονται για να ακούγονται. Οι στίχοι δίχως το μουσικό τους ένδυμα είναι ένα ισχνό δημιούργημα και δεν θα πρέπει ποτέ να τους επιτρέπεται να παρελαύνουν γυμνοί πάνω στην τυπωμένη σελίδα. (…) Η στιχουργική είναι μια τέχνη ταπεινή. Λίγο πιο πάνω από τη φωτογραφία και την ξυλογλυπτική.
Την Παρασκευή (15/11) ο Ραζβάν Λουτσέσκου παραχώρησε έκτακτη συνέντευξη τύπου. Η δίψα της έκφρασης με εμπιστευτική ματιά, με μετρική ακρίβεια. Ήταν το εσωτερικό αίτημα, η συνηγορική άποψη για την εκκίνηση σκέψεων στο μέτρο της συνοπτικής ευφράδειας. Η αυτοπειθαρχία που δεν σκοτώνει αλλά προκαλεί τον αυθορμητισμό. Το παράθυρο της τέρψης που δείχνει το αίτημα για συντονισμό και νέα κατεύθυνση. Είχαν προηγηθεί δημοσιεύματα από το εξωτερικό, Ρωσία και Ρουμανία, όπου στο μεν πρώτο διαβάσαμε για τον Βλάνταν Ίβιτς, πιθανό αντικαταστάτη του προπονητή του ΠΑΟΚ και στο δεύτερο για τη θέληση της ποδοσφαιρικής ομοσπονδίας τους για να τον χρίσουν εκλέκτορα. Αμφότερα, αποτελέσματα της δεδομένης ασυμφωνίας προτεραιοτήτων στις καλοκαιρινές μεταγραφικές κινήσεις με κορύφωση την αδυναμία ολοκλήρωσης της συμφωνίας με τη Μπενφίκα για τον καλύτερο μέσο του περυσινού πρωταθλήματος. Τον Μεϊτέ.
Ο εκτός έδρας αγώνας με την ΑΕΚ έδωσε την ευκαιρία στον προπονητή των πρωταθλητών να ξεδιπλώσει τα γνωστά, πλέον, προπαγανδιστικά επιχειρήματα για το κέντρο αποφάσεων της Αθήνας. Σαφής στροφή για την επιδίωξη της εσωτερικής συσπείρωσης, κοινής συγκίνησης, έπειτα από τη διοικητική δυσφορία για τις δηλώσεις του Λουτσέσκου μετά τον αγώνα στη Λιβαδειά. Ο Νοέμβρης για τον ΠΑΟΚ ολοκληρώνεται στο ίδιο μοτίβο με την προηγούμενη διετία. Ιδίως, η φετινή χρονιά μοιάζει με την πρώτη του νέου κύκλου. Ομοιότητες στην προσπάθεια κατασκευής συνόλου με ένταξη ποδοσφαιριστών και αφομοίωση δομών και τρόπου παιχνιδιού. Η ανοχή των έξω, ο οργασμός των μέσα ενόψει της συνέχειας. Η κοινή γλώσσα, του υπαινιγμού, κάτω από τις ερπύστριες των μίντια. Το σπάσιμο των ορίων έως το αισθητικά άρτιο περιεχόμενο. Η καθημερινότητα σε μορφή στερεοτυπικής και στεγνής επανάληψης. Για το βαθύτερο και το ευρύτερο.
Ο ΠΑΟΚ συνεχίζει να παίρνει λίγα γκολ από τους επιθετικούς του αν και διατηρεί την απλότητα, το εντέχνως σύνθετο, στη δημιουργία ευκαιριών. Οι διαρκείς εναλλαγές των Τσάλοφ, Μπράντον, Τισουντάλι (βασικός στην Αγγλία με τη χαμένη ευκαιρία που θα άλλαζε την εικόνα της αναμέτρησης) ισορροπούν μεταξύ φυσικής κατάστασης, συνεχών αγώνων Πέμπτης-Κυριακής, έντασης και προφίλ αντιπάλων, αναζήτηση φόρμας, επανένταξη από τραυματισμούς, φρεσκάδας και συντήρησης. Παράλληλα, ο Κωνσταντέλιας ήταν το προηγούμενο διάστημα περισσότερο στο νοσοκομείο ή στο θάλαμο του προπονητηρίου για την αποκατάσταση παρά στο χορτάρι. Έστω και με αυτό το υπερβολικό σχήμα, το σημείο εκκίνησης για τον ΠΑΟΚ θα ήταν η ανατροπή ή η ισοπαλία με τον Ολυμπιακό επειδή ο χαρισματικός μεσοεπιθετικός μπορούσε να διατηρήσει τη μπάλα κοντά στην περιοχή των ερυθρόλευκων και να συνεργαστεί με τους υπόλοιπους, κάτι που ουδείς άλλος δεν έκανε προηγουμένως. Η παραδοξολογία ολοκληρώνεται με τον πρώτο σκόρερ της ομάδας. Τον ακούραστο Μπάμπα! Εξάλλου, ο ΠΑΟΚ του πρώτου διαστήματος που γέμιζε με γκολ τις εστίες των φιλοξενούμενων στην Τούμπα, εσχάτως, δυσκολεύεται να νικήσει, παρότι το κοινό είναι κάτι παραπάνω από υποστηρικτικό. Λείπει η σταθερότητα αναφορικά με την ομοιογένεια. Η ταυτότητα.
Σε σύγκριση με πέρυσι, εξετάζοντας τον βαθμολογικό πίνακα, ο ΠΑΟΚ την ενδέκατη αγωνιστική είχε 23 βαθμούς έναντι 20 στην παρούσα. Με 21-10 διαφορά τερμάτων στο υπέρ/ κατά, ενώ τώρα έχει 19-12. Μικρές οι διαφορές στον κώδικα. Ο άλλος κόσμος μεταξύ των δύο σεζόν αποτυπώνεται στα δύο δίδυμα. Εκείνο του Μεϊτέ με τον Μπακαγιόκο και του Κουλιεράκη με τον Λόβρεν. Οι διαφορές στο ισοζύγιο πωλήσεων και αγορών είναι θέμα για ουσιαστικές αντιπαραθέσεις.
Συμπερασματικά, ο κόσμος εξ ανάγκης είναι παθητικός γιατί του έχει αφαιρεθεί το παραμύθι. Δεν υπάρχει η ελπίδα. Όταν αφαιρέσεις την ελπίδα από τον κόσμο προβαίνεις στην απόλυτη απονεύρωση η οποία οδηγεί στην απονάρκωση και στην απονέκρωση εντέλει. Έτσι, οι άνθρωποι χειραγωγούνται από τις προσδοκίες τους. Τείνουν να πιστέψουν στο ανέφικτο, τείνουν να πιστέψουν στο τελείως εξωπραγματικό, στο απραγματοποίητο το οποίο το έχουν θεμελιωδώς ανάγκη.